~16- the offer.. the savure

'jij weet vast wel waarom je hier bent he?' vraagt hij met een glillige stem aan me. 'Omdat we tegen je schip aangevaren zijn of omdat je mijn vader dwars wilt zitten.' antowwrd ik eigenwijs. 'nou... een beetje van beiden.' reageerd hij. 'de echte reden is omdat ik je nodig heb... ik ben van plan een vloot aan te leggen en ik wil jou als mede kapitein.' biedt hij me aan. 'ik?! waarom ik?! breng me terug!' antwoord ik geschokt. 'ik heb je aan het roer gezien. je bent geweldig! hoe je het schip door shipwreck cove leidde was fantastisch! ik heb jou nodig om Jack te verwoesten!' vervolgt hij zijn aanbod. 'NOOIT!! ik zal jou en je stinkende crew nooit helpen om mijn vader omzeep te helpen!' schreeuw ik met tranen in mijn ogen. Barbossa kijkt me kwaad aan en knipt in zijn vingers. meteen komen pintell en rigetti me hardhandig de hut uit sleuren om me vervolgens weer terug te gooien in mijn cel.
ik leun tegen de wand van de cel en zak er gebroken en hoopverliezend tegenaan naar beneden. als ik zit pak in mijn knieën vast en begin te huilen. *ik kom hier nooit meer uit! pap, will... alsjeblieft help me!* denk ik bij mezelf en ik val huilend in slaap op de grond.

Shanti POV
'Dus die stinkaap heeft je dochter... en waarom zal ik haar moeten helpen?' vraag ik aasend op meer antwoordden. 'het is mijn dochter... mijn first mate' antwoord jack. 'Ik hou van haar!' zegt een jongeman met bruin haar en donkere ogen. 'aha.. jij moet the dappere William Turner wel zijn. de zoon van Bootstrap Bill Turner... en laat me raden.. jullie zijn van plan te trouwen zodra onze lellebel weer hier vrolijk rondwaggelt op het schip?' vraag ik op een plagerigge toon. ik zie dat hij bijna de controle verliest en zet een gemeen lachje op. ik leun weer tegen de rug van mijn stoel en zeg dat ik mijn best zal doen maar niets kan garanderen. 'oke.. ik betaal je 40 shillings a;s je beloofd haar terug te halen!' biedt jack nog maals aan. 'oke... vooruit betalen graag...' antwoord ik.

Barbossa POV
'Mannen! we leggen aan in Tortuga en halen wat ons lief is!' zeg ik om de mannen wat rustiger te maken... ze waren een beetje nukkig de laatste tijd..
*ik heb wel het idee dat ik iets vergeet maar t zal vast wel niet belangrijk zijn...*

Melody POV
*hm.. ze gaan aan land en laten mij hier onbewaakt achter.. ze zouden vast niet bang zijn dat ik ontsnap ofzoo wat ook niet echt kan.* denk ik. ik laat mijn handen over de 13 sloten glijden die de deru aan alle kanten bezegelen. er kom hier geen mens in of uit zoner de sleutels.