Hoofdstuk 47

*** Jamie's pov ***

Hoofdschuddend sta ik op en bedank Mrs. Barakat. "Het spijt me meisje, maar geef de moed niet op. Ooit draait hij bij." belooft ze mij. "We zullen zien. Maar ik wil hem ook niet onder druk zetten." antwoord ik bedroefd. Uit het niets geeft Mrs. Barakat me een knuffel. "Bedankt." glimlach ik en vertrek. Ik laat mijn voeten me leiden en kom uiteindelijk terecht bij Alex.

"Jamie, wat is er? Waarom huil je? Wat heeft Jack gedaan?" voorzichtig legt hij een arm rond me en leidt me naar binnen. "Alle jongens zijn er nog. Praat je er met iedereen over of wil je alleen zijn? Of wil je er maar met één van ons praten?" vraagt hij bezorgd. "Eigenlijk wil ik gewoon bij jullie allemaal zijn, maar ik wil er niet over praten." snik ik en veeg nog snel de tranen weg voor we de woonkamer in stappen.

"Jamie! Wat scheelt er?" Meteen komt Zack naar me toe en sluit me in zijn gespierde armen. "Ik wil er niet over praten." herhaal ik mijn woorden van daarnet. "We zullen je meteen opvrolijken." belooft Matt en voegt zichzelf bij de knuffel die ik van Zack krijg. Meteen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Het was duidelijk de juiste beslissing om hiernaartoe te komen.

"Blijf je echt niet slapen? We kunnen er nog een gezellige avond en nacht van maken. Je kan en je mag blijven." stelt Alex voor de derde keer voor als ik vertrek. "Dat is heel lief van je, Alex, maar ik,moet morgen werken en het is al 10 uur." antwoord ik toch wel een beetje teleurgesteld dat ik hen moet verlaten. "Anyways, ik laat je niet te voet naar huis gaan dus get in the car." glimlacht hij. "Weet je het zeker? Betrouw je het dat de jongens alleen blijven?" lach ik. "Het idee dat ze alleen blijven in mijn huis is best beangstigend, maar ik zou het me niet vergeven moest ik morgen te horen krijgen dat je nooit bent thuis gekomen." antwoordt hij eerst nog lachend maar dan heel erg serieus. "Dat is heel lief van je Alex." glimlach ik verlegen.

Het enige waar tijdens de korte autorit wordt over gepraat is Jack. Volgens Alex is Jack heel erg gekwetst dat ik hem vorige week gezegd heb uit mijn leven te verdwijnen. Maar waarom doet hij dan zo? "Jack is... Jack. Jack is een brave jongen, maar soms is hij niet te volgen. Hij ziet vroeg of laat wel in dat hij fout zit. Dat beloof ik je." glimlacht hij en wrijft eens over mijn been. "Dankjewel Alex..." glimlach ik. "... Voor alles." Ik knuffel hem nog eens en stap dan uit.