3.

‘Geloof me Veronica, het was niet mijn bedoeling om zomaar weg te gaan. Maar het kon op dat moment niet anders.’ Begon Seth, die tegenover me tegen een muurtje aangeleund stond.
‘Ha, ja, tuurlijk. Je beste vriendin kun je natuurlijk geen dingen meer vertellen.’ Zei ik en keek Seth aan. ‘Zomaar weglopen is dan gewoon de optie.’ Ik sloeg mijn armen voor mijn borst en zuchtte gefrustreerd. ‘Ik wist niet dat jij zo zwak was, Seth Clearwater. Zo ben je nooit geweest.’ Seth blies zijn wangen even bol en zette zich af van de muur, hij ging recht voor me staan en pakte mijn schouders vast. De verzengende hitte die van zijn handen afkwam gingen dwars door mijn lagen kleding heen en met grote ogen keek ik hem aan. Alleen had Seth niet helemaal door dat het daarvoor was. ‘Luister Veronica, als je vrijdagavond mee gaat naar een kampvuur op het strand, dan snap je het misschien wat beter.’ Ik zuchtte en keek Seth aan en knikte.
‘Okay, ik ga mee. Maar kunnen we dan in ieder geval vanmiddag samen wat gaan drinken bij mij thuis of zo iets?’
Seth zei niks en haalde zijn handen van mijn schouders af. Hij ontweek mijn blik en krabde even in zijn nek. ‘Ik.. Euhm… Heb geen tijd eigenlijk. Ik moet wat voor Sam doen en-‘
‘Okay hou maar.’ Onderbrak ik hem . ‘Als het zo moet, dan kun je dat kampvuur van je ook vergeten. Ik zie je nog wel.’ Zei ik en liep toen weg. Ik had hier geen zin in. Het was duidelijk dat hij niet eerlijk tegen me wilde zijn, en als het dan zo moest, dan had ik er geen zin in. Het ergste was nog dat hij nu helemaal niet achter me aankwam, en dat liet me leeg voelen. Alsof onze vriendschap helemaal niet bestaan had.
Thuis parkeerde ik mijn motor in de garage en liep eenmaal binnen gelijk de trap op naar mijn kamer. Ik moest even mijn gedachten op een rijtje zetten, en dat kon alleen maar door muziek en dansen.