• 013 Maxine Grace Scott

Zo stil mogelijk verplaatste ik me nog wat dichter naar het raam toe. Ik hoopte dat ze me niet zouden vinden. Waarom liet ik mn Iphone nu vallen?
"Is deze Iphone van iemand?" hoorde ik een warme stem vragen. Het was niet Niall , Harry of Zayn. Hun stemmen kende ik ondertussen wel.
"Louis, niemand van ons heeft een roos hoesje" hoorde ik Harry zeggen. "Het komt me wel bekend voor" hoorde ik nu de stem van Niall, van héél dichtbij. Shit.
"Wat is dit?" hoorde ik nóg een andere stem vragen. Daarna voelde ik iets aan mijn schoen waardoor ik er onmiddellijk naar keek. "Dat beste Liam , dat is een veter."
"Ja dus?"
" Ohh"
Ineens vloog het gordijn open en zag ik vijf gezichten me aan kijken.
"Maxine?!" klonk Harry zn stem verast.
"Is dat Maxine?" - "Zayn , zwijg!"
"Wat doe je hier?" vroeg Niall.
"Ik euhm , ben de ramen aan het wassen." zei ik onzeker en veegde met mijn doek over het raam. "En waarom doe je dan de gordijnen toe?" vroeg Harry. "Ik wil rustig mijn werk kunnen doen" antwoordde ik en veegde nog wat over het raam. "Je maakt het raam alleen maar viezer" zei een jongen met zwarte haren en een plukje blond erin. Ik keek snel naar het raam en zag dat er overal zwarte strepen opstonden. Shit, nu moest ik de ramen wel echt wassen.
Het ongemakkelijke moment werd verstoord door iemand die zachtjes op de deur klopte. "Binnen" zeiden de vijf jongens tegelijk waardoor ik het niet kon laten om te lachen. Ze keken me alle vijf even verbaasd aan maar keken onmiddellijk weg toen er iemand naar binnen kwam.
"Hey James" zei ik opgewekt en zwaaide even kort naar hem. "Maxine" zei hij en knikte even. "Zou je even met me mee willen komen?" vroeg hij. "Waarom?" - "Omdat je ma-" maar nog voordat hij zijn zin had kunnen afmaken kwam mijn mama binnengestormd. "Mama?" - "Maxine Grace Scott! Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent! Je moet rusten zei Dr. Drew! En wat doe jij? Jij liegt tegen papa en mij en zegt dat je zo naar huis komt, terwijl je hier gewoon staat te werken! Sorry Maxine, maar dat vindt ik niet kunnen! Je bent ziek, dat weet je. En als de dokter dan zegt dat je moet rusten, moet je dat ook doen!" Ik schudde lichtjes met mijn hoofd en rende toen de vergaderzaal uit. Waarom moest mama dat nu weer doen? Ik wou een gewoon leven lijden! Ik wou niet dat iemand iets van mijn ziekte wist. En dan komt zij mij een hele uitbrander geven waar iedereen bij staat.
Ik liep naar buiten en zette me op de trappen van het hotel neer. Mijn hoofd legde ik op mijn armen en zachte snikken verlieten mijn mond. Ik voelde hoe iemand een arm om mijn schouder sloeg en keek op. "
"Gaat het?" vroeg hij en ik knikte langzaam. "Ben je zeker?" Ik schudde mijn hoofd. "Neen" kwam er schor uit mijn mond. Hij veegde met zijn duimen de tranen op mijn wangen weg en trok me in een knuffel. En het deed goed. Héél goed zelfs.
"Dankje Niall" fluisterde ik zachtjes en voelde de tranen weer op komen maar knipperde fel met mijn ogen, dat ze niet uit mijn ogen zouden ontsnappen.
"Waarom heb je tegen me gelogen?" vroeg hij zachtjes. ik schudde mijn hoofd. "Ik was, ik ben, ik, ik weet het niet"
"Maxine, je kan me alles vertellen. Wat er ook is. Ik weet dat je ziek bent. Wat je hebt dat weet ik niet, en als je het niet wil vertellen is het ook goed. Maar ik wil gewoon dat je weet dat je alles tegen me kan zeggen. Wanneer je maar wil."
Ik wou het hem wel zeggen. Maar ik was er niet klaar voor, nog niet. "Ik wil het je wel vertellen, maar gewoon nu nog niet." zei ik en hij knikte begrijpelijk.
"Zullen we naar binnen gaan? Je mama is al boos genoeg" zei Niall, ik knikte en stond op. Ook hij stond op en sloeg zijn arm om me heen en samen liepen we naar binnen.



Kudo+Reactie?