Jumping Competition, true love

Zijn paard zette af voor de laatste hindernis, raakte de balk lichtjes en spurtte toen vooruit door de finish. 29.38 seconden.
Hij wendde zijn paard en keek naar de chrono. Triomfantelijk stak hij zijn vuist in de lucht, wetende dat hij de leiding had.
Er moesten nog 2 ruiters rijden, iemand die ik niet kende en tenslotte ik. Ik bestudeerde het parcours terwijl ik voor de poort op mijn beurt wachtte.
Er viel een balk en een luide 'ooh' steeg op uit het publiek. Toen de ruiter zijn paard door de finish stuurde werd er desondanks toch nog even geklapt.
Het parcours stond zeker niet makkelijk. Twee scherpe wendingen en een lange lijn zorgden voor afwisseling, terwijl de dubbelsprong de moeilijkheidsgraad naar boven haalde. Ik galoppeerde naar binnen en reed even tussen de hindernissen door. Het paard onder me protesteerde toen ik hem vroeg om te stoppen en enkele passen achteruit te gaan. Vervolgens galoppeerde ik weer aan. Ik keek even rond en zag hém toen staan. Als ik niet sneller én foutloos ging zou hij voor de eerste keer een proef van deze hoogte winnen. Hoe zeer ik het hem ook gunde, ik zou me niet zomaar gewonnen geven.
Onderweg naar de eerste hindernis bokte mijn paard omdat ik hem nog inhield. Ik maakte een beetje vaart en vloog toen over de eerste sprong. Met een korte wending kwam ik bij de volgende lijn, mijn paard zette af en zweefde met gemak over de tweede en derde hindernis. Ook de volgende hindernis en de dubbelsprong gingen goed, nog 2 te gaan. Ik kwam nogal scherp voor de voorlaatste oxer maar wist het nog net te redden.
Het was nu of nooit.
Ik wierp een blik op de chrono en daarmee ook even op zijn gezicht. Het publiek stampte en floot, nog één hindernis...
Het paard onder me versnelde toen ik hem aanspoorde en met mijn handen langs zijn nek ging.
Hij zette af.
Als in slow-motion draaide ik mijn hoofd, iedereen leek zijn adem in te houden. Ik klokte binnen.
"En jawel! 28.32 seconden! We hebben een winnaar!" De speaker klonk enthousiast door de micro.
Ik stak mijn vuist in de lucht en klopte mijn paard dankbaar op zijn hals. Ik had gewonnen!
Desondanks wierp ik een blik op zijn gezicht. Hij lachtte en stak zijn duim naar me op. Ik wist dat hij met dit gunde.
En ik wist ook dat dat een van de redenen was dat ik van hem hou, en dat altijd zal blijven doen.