Write about myself.

Verslagen keek ik naar het lege blad voor me. Helemaal leeg, geen woord was op het witte vel te bekennen, maar ik moest schrijven. Het moest. Een keuze had ik niet. Dit keer was het belangrijk. Natuurlijk liet mijn geheugen en mijn inspiratie me op zulke momenten altijd in de steek. Wanneer ik het het meest nodig had, wist ik niets meer. Geen enkel woord kwam in me op en zo bleef ik minutenlang, urenlang of dagenlang staren naar het vel papier. Natuurlijk waren het geen dagen of uren, eerder seconden, maar het leek een eeuwigheid. Toch kwam er niets zinnigs in me op en was er dus niets wat ik op kon schrijven.
Ook muziek kon me niet helpen. Al meerdere malen had ik een muziekstuk op mijn mobiel opgezocht in de hoop dat de tonen iets in me omhoog zouden brengen, maar het gaf allemaal niets. Geen enkele emotie, letter, of woord kwam in me op en het papier bleef leeg. Hopeloos staarde ik voor me uit. Mijn ogen vlogen over de voorwerpen, die zich in de kamer bevonden. Hopend dat er iets te vinden was, dat mijn aandacht trok en waarover ik een paar duizend woorden kon schrijven. Op dit moment was dat echt belangrijk voor me.

Snel surfde ik naar de site, ik deed namelijk mee aan een soort groep. Het waren allemaal meiden waarmee ik op het forum kletste en we steunden elkaar in het schrijven, omdat dit van iedereen een hobby was. Ik las hoe het met de anderen ging, met sommigen ging het heel goed met anderen minder. Bij mij ging het echt slecht. Het was de bedoeling om toch wel over 2 dagen op een aantal van 7000 woorden te zitten, maar ik had de helft hiervan nog niet eens weten te halen. Een magere 3000 woorden zorgde er niet echt voor dat ik gemotiveerd was om door te schrijven. De afgelopen twee keren had ik het dan wel gehaald, maar ik was bang dat het dit keer niet zou lukken. Toch moest het. Ik moest en zou het halen, want ik kon schrijven. Zelfs op inspiratieloze momenten en dat zou ik voor mezelf bewijzen.

Schuifelend liep ik weer terug naar de tafel, waarop het lege vel papier lag. Vol afschuw staarde ik ernaar. Net alsof het papier vervloekt was. De stoel waarop ik net ook al had gezeten, schoof ik naar achteren en ik nam weer plaats. De pen nam ik in mijn handen en ik hield hem boven het papier. Ik moest schrijven. Het moest. Ik dwong mezelf de pen op het papier te zetten en alles te schrijven wat er maar in me opkwam. Plotseling kwam er ook inderdaad iets in me op en het was nog best een goed idee. Snel begon ik de wirwar in mijn hoofd op het papier te zetten.

Zonder inspiratie hing ik boven het papier. Het was de bedoeling dat ik er iets op zou schrijven, maar ik had geen idee wat. De inspiratie was er op dit moment niet en de nietwetendheid had me in zijn macht. Waarover zou ik in hemelsnaam moeten schrijven. Het papier moest vol, dat was duidelijk, maar waarover moest ik gaan. Over mijn papier gebukt, probeerde ik zo diep mogelijk na te denken. Er moest toch wel iets te verzinnen zijn, maar het was echt moeilijk.
Als je geen inspiratie heb en je moet schrijven, is het echt een onmogelijke opgave.
Zuchtend legde ik mijn pen neer naast mijn papier, waarom moest dit mij altijd over komen. Natuurlijk was schrijven mijn eigen droom, maar hadden andere schrijvende mensen hier ook last van of was ik de enige. Ik vroeg het me sterk af. Het zou echt weer iets zijn dat ik de enige was, die er last van had.

Kreunend legde ik mijn pen weer neer. Dit was echt het toppunt van nutteloosheid, het kleine stukje tekst dat ik net op het papier had geschreven, sloeg echt nergens meer op en ik vervloekte mijn hoofd. Aan die 7000 woorden zou ik nooit komen en ik gaf het, voor vandaag maar weer op. Vijfhonderd woorden dat zou ik per dag moeten schrijven, maar daar zat ik vandaag nooit weer op. Toch was ik blij dat ik iets had geschreven, het sloeg dan wel helemaal nergens op, maar woorden waren woorden en schrijven was schrijven. That's the spirit en ik legde me er bij neer.