Detention.

Met trillende knieeën sta ik voor de deur van haar kantoortje. Waarom ben ik hier, waarom heb ik niet beter opgelet dit schooljaar. Wiskunde, jezus wat haat ik dat vak, maar ik ben werkelijk gek op de lerares.
Ik heb haar al sinds mijn derde jaar. Miss Burton, absoluut de liefste lerares ooit, als je je gedraagt, ten minste. Al vanaf het moment dat ik haar zag wist ik dat ik niet in orde was. Er zat een draadje los, er miste een schroefje, hoe je het ook wilt noemen. Ik was namelijk op slag verliefd. Op mijn lerares. Mijn lerarES, mensen. Nee, niet mijn leraar, mijn lerares.
Ik val ook nog op jongens, hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar ik zou willen dat ik -alleen- op jongens viel, want dit is mij een beetje te veel van het goede. Sinds mijn derde jaar ben ik dus helemaal stapel gek op haar, en daardoor zijn mijn cijfers ook erg achteruit gegaan, vooral omdat wiskunde al zo'n rotvak is. Ik zit nu in mijn vijfde jaar en dit jaar is ze ook nog eens mijn mentor. Halverwege de eerste periode merkte ze dat er iets aan de hand was, en vroeg ze me of ik erover wilde praten.
Hell to the no. Ik heb haar verteld dat er ''iemand'' was die mij bisexueel heeft gemaakt, maar ik ga haar echt niet vertellen dat -zij- die reden is. Niemand mag het weten, absoluut niemand...
Maar ik ben zo bang dat mensen iets door beginnen te krijgen. Zo geheim is het inmiddels niet meer, aangezien ik de meest awkward persoon op deze wereld ben. Laatst botste ik bijna tegen haar op, en aangezien ik kleiner ben dan haar en mijn gezicht precies op de hoogte van haar..... Nou ja, vul de rest zelf maar in. Awkward, dus.
Ik kijk naar het naamplaatje. ''Wiskunde sectie.'' Misschien heb ik geluk, misschien zijn er andere mensen bij. Maar zodra ik aanklop, de deur opengaat en ik alleen mijn lerares zie, weet ik dat ik pech heb. Ik haal diep adem en zet een onschuldig gezicht op, alsof ik niet al dondersgoed weet wat ik hier doe. Langzaam doe ik een stap naar voren, alsof ik toestemming vraag om binnen te komen. Ze doet een stap aan de kant en blijft naar me kijken, zonder een woord te zeggen.
Ze gaat aan het bureau zitten en ik kijk op de klok. Het is al 5 uur, logisch dat er geen andere leraren meer zijn. Ik zou me ook uit de voeten maken. Ze knikt naar de stoel aan de andere kant van het bureau en ik ga zitten.
Ze is zo mooi, ze is zo knap, ze is zo perfect, jezus mina... Ik schud zachtjes mijn hoofd en kijk naar mijn handen, die in mijn schoot liggen. Ze kucht, maar ik blijf eigenwijs naar beneden kijken.
'Leigh...' zegt ze zachtjes, en ik raap dan eindelijk de moed bij elkaar om omhoog te kijken. Naar haar gezicht, dom wicht, niet haar decolleté! Ik knipper een paar keer en bijt op mijn lip als ik haar aankijk. Een lichte glimlach speelt op haar lippen en ik slik.
'Leigh, ik neem aan dat je weet waarom je hier bent?'
Ik kijk om me heen en haal nonchalant mijn schouders op. 'Beetje..' mompel ik afwezig. Wat doe ik hier, laat me gaan, ik word gek!
Ze zucht en vouwt haar vingers ineens, waarna ze een beetje naar me voorover leunt, waardoor ik een uiterst goed zicht krijg op wat er zich in haar shirtje bevindt. Ik slik en probeer in haar ogen te blijven kijken, wat me maar net lukt.
'De laatste tijd presteer je niet zo goed meer... Enig idee hoe dat komt?' Ze glimlacht lieflijk naar me en ik schud mijn hoofd langzaam. 'N-nee, geen idee,' zeg ik, fluister ik bijna. Ik zit gevangen in haar blik en weet er niet uit te komen. Haar bruine ogen blijven in de mijne priemen en ik voel mijn gezicht langzaam rood worden.
Uiteindelijk lukt het me toch om weg te kijken, en ik haal een paar keer diep adem.
'Leigh, je kan me alles vertellen. Daar ben ik je mentor voor.'
Ik bijt nog wat harder op mijn lip en kijk naar haar op. 'Ik denk niet dat u dit wilt horen.' Ze trekt haar wenkbrauwen omhoog. 'Dat lijkt me sterk,' zegt ze met een flauw lachje, en ik zie dat ze nu toch wel erg nieuwsgierig wordt. Ik schud mijn hoofd een paar keer. 'Ik kan het echt niet vertellen, het is niet normaal.'
'Ach, kom op, Leigh. Vertel me nou, don't be such a killjoy.' Een kleine grijns speelt om haar lippen. Wat fijn dat zij hier de lol van inziet, ik niet, namelijk.
'Ik ben verliefd...'
Ze kijkt me aan en knikt. 'Dat klinkt als een goede reden om zo afwezig te zijn tijdens de lessen. Wie is de gelukkige?'
Mijn hart klopt hard in mijn keel en ik staar naar de tafel. Ik kan dit niet vertellen, ze word vast boos, of vind me gestoord of zo.
'Nou, ik ben er niet zo zeker van dat de persoon een ''gelukkige'' genoemd kan worden.' Ze fronst en lacht dan. 'Natuurlijk wel. Kijk een naar jezelf, je bent toch een mooie meid? Ik denk dat die jongen zich vereerd mag voelen.'
'Het is geen jongen.' Opnieuw slik ik, maar deze keer blijf ik haar aankijken. 'U bent het.'
Ze kantelt haar hoofd naar een kant en terwijl ik wacht op haar reactie bonkt mijn hart zo snel dat ik bang ben dat het uit mijn borstkas springt. Ze knippert een paar keer met haar ogen en kucht dan.
'Oh.. erhm... ja.'
Ze staat op en loopt naar me toe, gaat achter mijn stoel staan. Al die tijd kijk ik naar beneden en weet niet wat ik moet doen of zeggen. Ik kan wel in huilen uitbarsten, wat een sukkel ben ik ook. Ik schud mijn hoofd. 'H-het spijt me...' fluister ik zachtjes, en ik wil opstaan, maar ze duwt me terug in mijn stoel.
Ik kijk met betraande ogen op. Ze glimlacht bemoedigend naar me.
'Zal ik jou eens een geheimpje vertellen...' Ze gaat op de hoek van het bureau zitten, redelijk dicht bij mij, en pakt mijn hand vast. Mijn hart maakt een sprongetje en hoopvol kijk ik naar haar op.
'Het is geheel wederzijds.'