Who is this girl

Je loopt rustig door Fuji forest waar je al woont voor je weet niet hoelang. Het word langzaam donker en het bos ontwaakt. Je weet alle geheimen en Gevaren van het bos en weet alle sluiproutes uit je hoofd. 'stomme takken' hoor je iemand roepen. Je bent nog al schuw in verband met je verleden dus blijft op een afstand. Het is een meisje van jou leeftijd die zo te zien erg boos is. Je hebt ergere dingen mee gemaakt dus besluit jezelf te laten zien. Je loopt er langzaam heen, je probeert het zo snel mogelijk te doen maar dat gaat niet als je op een tak staat. 'wie is daar' zegt ze en je laat jezelf zien. 'wie ben jij' vraagt ze 'mijn naam is nu niet belangrijk' zeg je en ze kijkt je aan met een blik van jij bent raar. 'je mag van me denken wat je wilt maar ik Ken het bos op mijn duimpje, en geloof me je wilt hier niet zijn als jet donker word' zeg je en wenkt haar je te volgen.

Je loopt naar de plek waar je woont, het is een geval van schein bedriegt. 'hey hier speelde we vroeger' Zegt ze 'maar hier mogen we niet meer in' 'aaah jij was hier toen met de jongen met rode haren' zeg je en ze word licht rood. 'kom mee' zeg je en loopt naar binnen. 'weet je zeer dat het veilig is' zegt ze en loopt achter je aan. Je loopt door naar de slaapkamer en schuift de oude boeken kast weg. 'vond je het vroeger al niet vreemd dat alleen de kast nog in het huis staat' vraag je 'nou soms' 'wil je helpen hij blijft hangen' vraag je en ze komt je helpen. Achter de kast komt een trap vrij en je loopt naar beneden.

Als je beneden bent doe je het licht aan en gaat zitten. Het is een beetje het achterhuis effect van anne frank (ik weet dat ze het Daar niet kennen, denk ik maar dan heb je een beetje het gevoel hoe het werkt) 'ik weet het het is niet groot en Netjes maar ik woon hier al sinds ik kan herinneren' leg je uit. Je hebt hier alles stroom water je zou zelfs een tv aan kunnen sluiten. 'hoelang woon je hier al?' vraagt ze 'ik denk zo'n 8/9 jaar' zeg je 'ben je niet bang dat het instort boven je' 'nee als het instort kan ik er via een andere kant uit, er zijn meerdere uitgangen' leg je uit. 'mis je je gezin niet' vraagt ze 'ik ben weggelopen ja maar ik heb er geen spijt van' ze kijkt je raar aan. 'ik ga niet zielig doen maar toen mijn moeder overleed ging mijn vader drinken en begon me in droken buien te misbruiken' je laat geen enkele emotie zien in je gezicht. 'ik zweer het ze ging hier naar binnen' ze schrikt op 'geen zorgen de muren zijn vanaf die kant geluidsdicht, de kast is ook weer terug gezet' zeg je en ze ziet wat te kalmeren. 'man vader was al pist maar als ze is weggelopen en we vinden haar kan ze waarschijnlijk nooit maar van haar kamer komen' 'kom dan gaan we weer voor het hele ding instort'

Ulvida
Je kalmeert pas als je zeker weet dat ze weg zijn.je kijkt naar het meisje voor je, ze is mager echt heel mager de kleding hangt los om haar lichaam. 'welke maat heb je, gewoon even uit nieuwsgierigheid' vraag je 'XXS hoezo' zegt ze. Dat is gewoon niet gezond. 'zeg omdat jij denk ik bij die mensen hoort boven op de berg, hoorden die elf mensen die een paar dagen geleden langskwamen bij jullie, de leider van dat clubje had groen haar'. Reize, je vraagt je af wat er nu met ze is gebeurd. 'ja hoezo' vraag je. 'ze zijn opweg gegaan, ieder een andere kant op, ik gok dat de helft het niet red alleen' je bijt op je lip, gevolgd door gerommel van je maag. 'hier het is het laatsten wat ik heb' zegt ze en gooit een appel naar je toe.'nee dat hoeft niet, jij kan het beter gebruiken' zeg je 'ik kan 4 dagen zonder eten dit is nummer 2, eet' zegt ze. Je voelt je Wel een beetje schuldig maar je hebt echt honger. 'mooi zo' zegt ze en gaat weer zitten.als je hem op hebt ben je blij met iets in je maag maar blijft het lullig vinden. 'ik weet nu nogsteeds je naam niet' zegt ze 'ik geef liever niet mijn echte naam maar de mensen die hier langs komen noemen me Sliva dat is woud in het Latijn (denk ik)' zegt ze ' en jij' 'ulvida' zeg je simpel. 'oke Ulvida' je kijkt naar haar maar haar gezicht en ogen laten geen enkele emotie door. Ze is wel heel aardig en hebt je gered van twideldom en twideldommer. 'dus hoe heb je dit gevonden' vraag je en ze kijkt bedenkelijk. 'de laatste keer dat mijn vader bezig was kreeg in een klap in mijn gezicht en deed alsof ik bewusteloos was' begint ze 'hij liep de kamer uit en ik pakt mijn spullen en sloop het raam uit' ze denkt even na. 'mijn vader ontdekte dat en sloeg me met de hark in de tuin, vandaar het litteken onder mijn oog' ze stopt even om op adem te komen. 'ik wist hem afteschudden en rende het bos in, daar vond ik het hutje en omdat ik een filmfan was wist ik dat er vaak achter een boekenkast een gang is' wow heftig, denk je bij jezelf. 'ik loop nogwel eens door het bos bang dat hij me vind en de klus afmaakt'. Nogsteeds geen emotie achter dat hele gezicht. 'ik heb jullie gezegd dat jullie hier niet naar binnen mogen' shit vader. Denk je en bijt op je lip. 'waarom staat alleen die oude kast hier nog, en waarom....zit er een speet achter' nog voor je wat kan zeggen heeft ze een ruimte geopend. 'hierin, ik haal je als ze weg zijn'Zegt ze en je gaat er snel in. 'wie zijn jullie' vraagt ze. Als de andere beneden zijn. 'we..kunnen..jou..hetzelfde...vragen' zeggen 2 jongens tegelijk. 'heb je een meisje gezien,onze leeftijd, blauw haar met witte plukken' 'ik woon hier al zo lang en kom bijna nooit mijn kamertje uit alleen voor voedsel en water' man ze liegt goed.