23. Pony's

Esme zat nog altijd rustig met die trui bezig.
Het werkte serieus op mijn zenuwen.
'Ik ga even iets halen uit de keuken' zei ik en stond op.
'Wil je ook een glas bloed voor mij meebrengen, lieverd?' ze glimlachte zo lief.
Ik werd er misselijk van.
Ik knikte en ging zogezegd richting de keuken.
Ik bleef achter het muurtje staan bij de woonkamer en liet mijn gave zijn werk doen.
Ik hoorde hoe Esme een zucht slaakte, alsof ze bijna geen lucht kreeg en ik keek om de hoek.
Ze nam haar borstkast vast, op de plek waar haar hart zat.
Ze fluisterde 'het klopt' en ze keek geschrokken.
Ik zag hoe ze de stethoscoop uit Carlisle zijn tas ging halen en ze luisterde naar haar hart.
Inderdaad.
Ik had het doen kloppen.
Fantastisch toch
Dan liet ik mijn gave weer zijn werk doen.
Haar hart viel stil en ze kreeg een hartaanval.
Als dit geen manier was om haar te doden, wist ik het ook niet meer.
Ik hoorde een harde bonk op de houten vloer en keek terug om het hoekje.
Daar lag ze dan, met haar ogen wijd open en de trui in haar linkerhand geklampt.
Een grijns sierde mijn gezicht.
Ik nam het leveloze lichaam op en nam het naar buiten.
Ik duwde het in de auto en reed het bos in.
Ergens op een god vergeten plek dumpte ik haar.
Ik begroef haar in de grond en zette er een plantje op.
Het plantje was gewoon om te kunnen verbergen dat hier gegraven was.
Niet dat hier iemand ooit zou komen.
Ahja.
Nu een goed excuus vinden voor Carlisle en die had ik al

ik zat een documumentaire te kijken over tijgers toen ik de voordeur hoorde en Carlisle hoorde roepen 'Thuis!!'
hij was altijd vroeger thuis dan de rest die school hadden.
Ik gaf hem meteen een knuffel-aanval waardoor we allebei op de grond vielen.
Hij lachtte en kustte me op mijn lippen.
'ik heb nog redelijk veel werk te doen' zei Carlisle en trok me recht.
'je vind me in mijn werkkamer' zei hij leif en drukte nog een kusje op mijn mond.
Ik ging zweven.
Hoelang zou het eigenlijk duren vooraleer hij zou doorhebben dat Esme er niet was?
Ik grijnsde.
Het voelde zo goed om te weten dat Esme nooit meer zou terug keren, tenzij ik dat wou natuurlijk.
Dat wou ik niet.
Ik wou Carlisle, voor altijd.
Ik hoorde een auto op de oprit en merkte dat Edward en Alice ook al thuis waren.
Snel aan iets anders denken dus.
Ik dacht aan regenbogen en pony's en kleurijke koekjes
'Wat is er met jouw aan de hand?' Edward trok een raar gezicht toen hij me voorbij liep.
'ik ben gewoon gelukkig' glimlachtte ik.
Edward keek me raar aan.
'Kom Alice, wa gaan ons huiswerk maken!' schreeuwde Edward naar buiten.
'Ik kooooommm!!' schreeuwde Alice terug.
Even vrolijk als anders.
Tot nu toe heeft niemand iets door.
Houden zo...


<3