OO9

Ik zag niks meer, alleen zwarte dansende vlekken. Heel vaag kon ik een jongen zien, maar meer dan dat ook niet. Zodra ik voel dat ik in de schaduw ben ontsnapt er een zucht uit mijn mond. Na een paar minuten als ik wat meer energie heb stamel ik ''D-dankje.'' En toen zakte ik eventjes weg. Ik droomde dat ik in een bos rondliep, met alleen maar weerwolven. Ze stormden op me af en probeerde me overal te bijten. Ik gilde en rende weg. Ze kwam achter me aan en het was wel duidelijk dat ze sneller dan mij waren. Uit wanhoop klom ik een boom in en wachtte tot ze weg zouden gaan, maar inplaats van weg te gaan bleven ze. Na een tijd stopten ze met grommen en gingen ze liggen. Alsof ze zeiden 'Kom nu maar naar beneden, we doen je niks' langzaam klom ik naar beneden. Maar zodra ik beneden was begonnen ze weer te grommen en te happen. Een valstrik. Ik gilde en probeerde ze aan te kijken zodat ze pijn lijden. Maar het lukte niet alles werd opeens weer heel vaag. Toen werd ik wakker in een huis, een groot huis. Ik was de wegkwijt en zakte ergens in een hoekje neer. De kamers leken te draaien en toen werd alles weer zwart. Toen werd ik echt wakker, onder een boom liggend. Ik opende mijn ogen en keek naar mijn huid. Het begon al te helen. Hoe kwam ik hier? Ik wist het niet meer. Ik probeer op te staan maar ik zakte weer neer. Dan probeer ik te zitten, dat lukt wel. Mijn ogen dwalen rond de omgeving, ook langs de jongen. Mijn ogen dwalen terug naar de jongen en blijft daar. Hij stonk verschrikkelijk, een weerwolf. Zou hij me gered hebben..? Of is het nu een valstrik? Ik kijk hem maar aan, ik kon niks anders doen. Opstaan lukte me nog niet. Praten was al moeilijk. Ik stond maar naar hem te staren. Misschien kwam het stalkerig over, maar ja. Ik moet toch iets doen. Na een paar minuten merk ik dat de zon ook deze kant op komt nu. Maar ik zat onder een boom, dus dat overleefde ik wel. Mijn ogen dwaalde niet van de jongen af, zijn ogen waren prachtig.