OO8.

Ik kan dit niet meer, ze ligt daar zo hulpeloos op de grond. Ik snap mezelf niet. Ik ben een weerwolf maar heb medelijden met een vampier? Ik zou haar moeten vermoorden, of nog beter, haar moeten martelen. Maar dat kan ik niet, ik kan er mezelf niet toe zetten. Dan besluit ik iets wat misschien niet het slimste besluit is, maar me wel goed lijkt nu. Ik verander in mijn mensen gedaante, vlug schuil ik dan even achter een boom en doe een broek aan. Het zal voor haar ook geen geweldig uitzicht zijn om een naakte weerwolf te zien. Het is riskant om zo te verschijnen, maar op een of andere manier vertrouw ik haar. Ik zie dat ze echt pijn heeft, ze ligt te kronkelen van de pijn en dit kan niet gespeeld zijn. En als dat toch zo blijkt te zijn, dan zal ik dit niet overleven. Ik herrinner mezelf eraan dat ik elke seconde moet opletten en om me heen moet kijken en wanneer ik het minste geluid hoor of een kleine beweging zie ik meteen terug moet veranderen naar wolf. Maar dat gebeurt niet, het bos blijft akelig stil en er is geen beweging te zien op het meisje voor me na die nog steeds ligt te kronkelen van de pijn. Ik loop langzaam nog wat dichterbij, ze blijft liggen waar ze ligt. Ze kan waarschijnlijk ook niet meer wegdeinzen voor me, ze ligt klaar om vermoord te worden door me. Maar dat gaat niet gebeuren, haar zou ik nooit kunnen vermoorden. Wanneer ik nog geen meter van haar af sta zie ik dat ze zowat wordt verschroeid door de zon, dit viel nog niet te zien toen ik verder weg stond, maar nu valt het echt op. Ik kijk richting de zon en zie dat hij inderdaad erg fel is. Mijn vader heeft wel eens ooit gezegd dat vampiers hier niet tegen kunnen, dat dit hun zwaktepunt is en dat we ze op zo'n punt gemakkelijk kunnen vermoorden. Ja, dat zou ik nu kunnen. Eèn enkele beet en ze is dood. Toch loop ik gewoon naar haar toe en ga naast haar op mijn knieën zitten. Ik kijk haar recht in haar ogen aan maar op een of andere manier weet ik dat zij mij niet kan zien, dat zie ik aan de blik in haar ogen. Net alsof ze blind is geworden, geen enkele beweging of knippering in haar ogen. Dan neem ik een besluit waarvan ik nooit had gedacht dat ik die zou nemen. Ik pak haar langzaam op en hou mijn neus dicht. Pff, wat stinkt zij zeg. Een vieze vampierenlucht. Maar op dat moment maakt me dat verder niet uit, ik moet er voor zorgen dat ze in de schaduw komt te liggen. Weg van die verschroeiende zon die wel eens voor haar dood zou kunnen zorgen. Beheerst leg ik haar in de schaduw van een boom, waar ze veilig zou moeten zijn..