2.

‘Veronica! Opstaan, over drie kwartier moet je op school zijn!’ Hoorde ik mijn moeder roepen en ik veerde gelijk op uit bed. 45 minuten om op school te komen. Snel sloeg ik het dekbed van me af en liep naar mijn kast. Snel trok ik schoon ondergoed aan, douchen zou ik vanavond wel doen. In de badkamer poetste ik snel mijn tanden en borstelde ik mijn lange, zwarte haar. Ik liet het maar los, want tijd om het te vlechten had ik niet. Terug in mijn kamer trok ik een zwart hemdje aan, een ripped jeans en mijn favoriete rode, leren jack met studs. Een paar Dr. Martens aan mijn voeten, eye-liner en mascara op mijn ogen en een kom cornflakes later liep ik naar buiten. Mam was al naar haar werk en ik sloot de deur achter me. Met een hupje liep ik naar mijn motor en sprong erop. Ik zette mijn helm op mijn hoofd en mijn motor kwam met veel geluid onder me tot leven.
De bel rinkelde net toen ik de school in liep en snel ging ik naar mijn kluis. Mijn eerste les was Engels, daarbij zat ik naast Seth. Als hij er vandaag weer niet was, zou ik vanmiddag echt weer naar zijn huis gaan. Kon me niet schelen als Sue weer zei dat hij weg was, ik zou gewoon binnen walsen en net zo lang wachten tot hij thuis zou komen. Alle heisa duurde nou al meer dan een week en ik werd er gek van. Ik had er helemaal genoeg van, ik wilde mijn beste vriend weer spreken. Desnoods zocht ik het adres op van die Sam Uley en ging ik bij hem langs. Het kon me geen donder schelen.
Ik schrok me dood toen ik het klas lokaal in liep. Daar zat Seth, of dat geloofde ik. Zijn langere haar was kort geknipt, het zwarte shirt wat hij droeg zat strak om zijn bovenlichaam gespannen, zijn armen en benen staken van alle kanten boven en onder de tafel uit en zijn gezicht was veel mannelijker geworden. Het enige wat mij duidelijk maakte dat het nog steeds dezelfde Seth was – was de gigantische glimlach die op zijn gezicht kwam toen hij mij in het oog kreeg. Ik haalde mijn ogen van hem af en liep met een poker-face richting mijn plaats en ging naast hem zitten. ‘Hey, Veronica.’ Zei hij en ik trok mijn wenkbrauwen op en draaide mijn hoofd naar hem toe.
‘Wat zeg je? Ken ik jou? Moet ik weten wie je bent?’ Ik was uiterst serieus, maar Seth dacht blijkbaar dat ik een grapje maakte want hij begon te lachen. ‘Ik vind dit echt niet grappig hoor. En ik maak ook zeker geen grapje. Waar was je? Kon je niet even bellen of zo? Wat dacht je wel niet? En nu gewoon doen alsof er niks aan de hand is.’
‘Kijk, Veronica, het was niet zomaar wat, okay. Maar ik kan het even niet uitleggen. Zeker niet in de les. Kom op, je weet hoe ik ben. Als het had gekund had ik echt wel wat van mezelf laten horen.’
‘Nou dat betwijfel ik.’ Mompelde ik, maar voor Seth nog wat kon zeggen begon de leraar met praten. Een grote, bruine hand schoof een klein papiertje mijn kant op en ik vouwde het open. “Sorry, het was niet mijn bedoeling om je zo bezorgd te maken, of om je te negeren. Kunnen we vanmiddag praten?” Ik keek op en Seth keek me afwachtend aan. Ik zuchtte en knikte, en concentreerde me toen weer op de les.