Hoofdstuk 46

Fred loopt al snel weer naast me. ‘Wat geef je, je vader eigenlijk voor kerstmis?’ ‘Sokken en een gewaad in zijn lievelingskleur.’ ‘Waarom sokken?’ ‘Omdat hij van mening is dat een mens nooit genoeg sokken kan hebben.’ ‘Diepzinnig.’ Ik grijns even. ‘Tja dat kan je mening zijn. Ik ben er aan gewend. Net zoals ik ook gewend aan jou begin te raken.’ ‘Moet je aan me wennen dan?’ ‘Nou ja misschien een beetje.’ In de grote zaal plofte ik tussen Harry en Ron in. ‘Hallo me gemist?’ ‘Tuurlijk,’ mompelen ze. ‘Wauw echt een hartelijk welkom.’ Plots omhelsden ze me beide en plette me zowat. ‘Ja dat is beter,’ perste ik er uit. Ze lieten me weer los. Ik grijnsde even. ‘Ik heb jullie ook gemist hoor.’ Vrolijk schepte ik van alles op. Ik bleef net zolang zitten tot mijn vader ook opstond en ik liep met hem mee naar zijn kantoor. We ploften op de bank, waarvan ik zeker wist dat die er eerder nog niet stond. ‘Weet je wat we lang niet meer gedaan hebben?’ Vraag ik terwijl ik op veer. ‘Ouderwets dreuzelschaak. Zullen we dat doen?’ ‘Dat is toch veel minder spannend?’ ‘Ja daarom is het zo grappig.’ ‘Als jij het zegt. Accio!’ Het bord kwam aan vliegen met de stenen en ze stonden al snel hoe ze moesten staan. Ik verschoof mijn pion en al snel werd het een stuk lastiger. Het was weer net als vroeger met kerst. Dan zaten we thuis, met een potje dreuzelschaak en een grote kerstboom. Nu misten we alleen nog een grote kerstboom. Als laatste zet, zette ik mijn vader schaakmat. ‘Schaakmat ik win,’ brulde ik en ik deed een vaag vreugdedansje. Mijn vader glimlachte breed. Ik sprong op en begon hem in zijn zij te kietelen. Zoals ik had kunnen verwachten, kreeg ik de volle laag terug. Gierend van de lach viel ik op de grond. ‘Ge.. Gena.. Genade!’ Perste ik er tussen het lachen uit. ‘Krijg je ervan als je mij kietelt jongedame.’ Hij zei het bijna serieus waardoor ik weer de slappe lach kreeg. Ik krabbelde overeind en trok mijn jurk recht. We gingen weer op de bank zitten en ik zag het doosje palletjes al op het kleine tafeltje staan. ‘Je denkt er nog elk jaar aan,’ zei ik met een kleine glimlach. ‘Traditie is traditie.’ ‘Helemaal waar!’ Ik pakte het doosje palletjes van de tafel af en draaide een beetje. Zo zat ik met mijn rug tegen zijn zij aan. Zijn arm lag bij mijn schouder. Ik voelde hoe hij een zachte kus op mijn kruin drukte. Langzaam pakte ik een palletje en begon die in mijn vaders baard vast te maken. Ik deed dat al zolang ik me kon herinneren. Het was echt een traditie geworden. Elk jaar met Kerstmis maakte ik palletjes in zijn baard vast. Ik was er mee begonnen toen ik klein was. Elk jaar had ik het herhaald. Ik had geen idee waarom ik het deed. Pap had me verteld, dat ik het vroeger vrolijk vond staan. Daar was ik het eigenlijk wel mee eens. Het was een soort kerstboom die hij altijd bij zich droeg. Om die gedachte moest ik even lachen. ‘Wat is er zo grappig?’ Vroeg de stem van mijn vader. ‘Ik moest er aandenken dat je nu eigenlijk altijd een soort kerstboom bij je draagt.’ Ik voelde hem grinniken. ‘Zo kan je dat zien ja.’ Ik glimlachte en maakte het laatste palletje vast. Ik schoof het doosje weer op tafel. ‘Ik heb nog wat voor je,’ zei mijn vader zacht. Verbaast draaide ik me naar hem om. ‘Het is een kerstcadeautje, maar ik wilde je hem zelf geven.’ Hij reikte me een rood doosje, met een zwartstrikje aan. Verbaast staarde ik hem aan. ‘Hij is van je moeder geweest. Ze wilde hem je zelf geven als de tijd er voor was. Het is er nooit van gekomen.’ Voorzichtig trok ik de strik los en haalde de deksel er van af. In het doosje lag een prachtige zilveren ring. Het was een roos, met de blaadjes die over mijn vinger liep. Ik schoof hem om mijn wijsvinger. Tot mijn verbazing paste hij perfect, om mijn lange blanke vinger. Ik fronste mijn wenkbrauwen even. ‘Hij past zich aan, aan de vinger van de drager. Zo past hij altijd en kun je hem altijd familie nalaten.’ ‘Hij is prachtig. Dankjewel,’ fluisterde ik. ‘Je moet mij niet bedanken. Je moet je moeder bedanken.’ ‘Bedankt mam. En jij bedankt.’ ‘Voor wat?’ ‘Voor alles.’