OO6.

Ik kijk vol medelijden naar de vampier, het lijkt alsof het haar echt pijn doet dat ze me ziet. Ze zakt continu in elkaar en kijkt me verschrikt aan. Omdat ik nog steeds in mijn wolfgedaante ben kan ik niets tegen haar zeggen, maar veranderen naar mensgedaante durf ik niet. Stel dat ze me gewoon in de maling neemt en juist wil dat ik mens wordt en ondertussen wordt ik aangevallen door haar lieve bloedzuigervriendjes. Nou nee bedankt, ik was nog niet van plan om te sterven. En al helemaal niet door zo'n bloedzuiger. Maar wat moet ik dan doen? Weglopen? Dan zal ik haar nooit meer terugzien, aan de ene kant een verleidelijk idee maar op een of andere manier kan ik mijn poten niet bewegen. Ik blijf staan op de plek, slechts een paar meter voor haar. Ik verroer me niet en kijk haar met een dode blik aan. Uiteindelijk beweeg ik dan toch, het is slechts een draai met mijn kop, omdat ik iets rechts van me hoor. Ja hoor, een valstrik natuurlijk. Ik zou nu weg moeten rennen want ze heeft waarschijnlijk een of meer van haar bloedzuigervriendjes geroepen. Maar toch gebeurd er niets, ik wacht op het moment dat ik van achter wordt gegrepen of dat er iemand op me af komt gestormd, maar er gebeurd niets. Geen enkele beweging meer te zien, geen enkel geluid meer te horen. Ik besluit om het vampiermeisje gerust te stellen, want ik kan haar toch niets doen. Ik zou, als ik een echte wolf was, haar nu vermoorden. Want ik weet dat ik sterker ben en dat ik haar aan kan. Maar dat doe ik niet, iets houd me tegen. En ik ben bang dat ik weet wat het is. De manier waarop ik haar zie, waarop ik aan haar denk. Het doet me pijn, want dit mag niet. Ze zou mijn vijand moeten voorstellen, niet iemand die ik eerder als vriend zie. Ik loop langzaam naar haar toe en zie dat zij langzaam achteruit wankelt, ze wil niet dat ik dichterbij kom. Volkomen begrijpelijk. Ze denkt natuurlijk dat ik haar wil vermoorden. Ik moet haar duidelijk maken dat dat totaal niet mijn bedoeling is. Dan bedenk ik iets, ik zak door mijn poten en ga liggen op het gras. Het voelt heerlijk zacht aan en dit zou normaal gesproken een perfecte slaapplek zijn. Maar ik blijf haar aankijken en probeer mijn blik geruststellend te maken, zou ze het geloven?