Let the walls break down (atl) 15

"Dus even in mensentaal, je gaat me iets vertellen en je weet niet hoe ik ga reageren. Je hoopt dat ik nog steeds even goed gezind zal zijn als je het vertelt hebt en dat ik niet instort op het moment dat het gaat gebeuren. Waarom krijg ik zo het vermoeden dat je me gaat vertellen dat je weggaat?" Schuldig kijkt hij me aan. "Je gaat het me echt vertellen hè?" Langzaam knikt hij. "Maar ik beloof je dat ik nog terugkom. Ik laat je niet achter. Ik wil aan mijn moeder voorstellen je te adopteren maar ik denk dat ze het niet gaat willen. Niets persoonlijks maar ik denk dat ze gewoon niet nog iemand in huis wil. Als je constant Alex, Zack en Rian over de vloer krijgt heb je er denk ik wel meer dan genoeg van." Ik haal mijn schouders op. "Ik ben het ondertussen al wel gewoon van toch steeds teruggestuurd te worden naar het weeshuis. Mensen hebben nou eenmaal een hekel aan mij. Je hoeft het niet voor te stellen. Ik red me hier wel." zeg ik zachtjes. "Mensen hebben geen hekel aan je en zij die het wel hebben zijn gewoon dom. Je bent een lief meisje, je laat alleen niet snel mensen binnen en net daarom denken ze allemaal dat ze je niet moeten. Als er iemand zo slim zou zijn de moeite te doen om te ontdekken wie er achter die immens grote muur schuilt dan zouden ze wel beter weten. Ik spreek uit ervaring." Met een klein lachje kijk ik hem aan. "Je bent zo lief voor mij, ik weet niet waaraan ik het verdient heb maar ik ben blij dat ik je heb leren kennen." Hij knuffelt me voor de zoveelste keer. "Jij knuffelt wel heel graag. Je hebt me al zoveel geknuffeld dat ik de tel kwijt ben." lach ik. "Wil je dat niet? Anders probeer ik wel het tegen te houden." antwoordt hij. "Nee, ik vind het niet erg, je mag me gerust knuffelen. Het valt me gewoon op dat je het de laatste dagen wel erg veel doet." antwoord ik terwijl ik mijn armen rond hem sla en hem dicht tegen me houd. Ik ga hem heel erg missen als ze weg zijn, dat weet ik nu al. "Wanneer vertrekken jullie?" vraag ik wanneer hij me loslaat. "Overmorgen om 8 uur 's ochtends." mompelt hij. "Zo vroeg!?" merk ik op. "Ja, daarom nemen we afscheid van iedereen morgenavond. Anders zou iedereen moeten opstaan om 7 uur of half 8 om ons uit te wuiven en dat willen we jullie niet aandoen." Ik knik begrijpend. "Zou je mij willen wakker maken? Ik wil je nog eens zien voor je vertrekt. Ik ga je heel erg missen." Hij stemt in en stelt dan voor om een wandeling te maken.

Het is de avond voor All Time Low weer vertrekt. Het weeshuis hangt vol met grote doeken waarop geschreven staat "we will miss you", "ATL rocks the world",... "Iets zegt me dat we echt gemist gaan worden" zegt Jack terwijl we samen naar de zaal wandelen waar iedereen verwacht wordt voor het afscheidsfeestje van All Time Low. "Hoe zou dat toch komen?" vraag ik hem sarcastisch. "Misschien heeft het iets te maken met die spandoeken die hier hangen. Ik ben analfabeet, je zal me even moeten vertellen wat erop staat." Ik sla eens tegen zijn arm en stop dan met stappen. "We zijn er, have fun vanavond." Ik knuffel hem en wil weglopen maar hij houdt me tegen. "Waar denk jij naartoe te gaan?"