Let the walls break down (atl) 13

"Dat kan ik niet Jack. Ik wil niet van mensen gaan houden en ze toch weer verliezen. Dat heb ik al genoeg gedaan." Langzaam draai ik me om en open de deur. "Weet dan dat God betere plannen voor hen had, je moet geloven in Zijn plannen, ze zijn op een betere plek nu. Kom nu maar gewoon naar hier, ik geef je een knuffel en je laat me een hele dag bij je zijn. Geloof het of niet, maar je zal het kunnen gebruiken. Als je wil laat ik je dan morgen een hele dag gerust." Het blijft stil, we blijven beiden staan alsof we standbeelden zijn en zeggen niets. "Ik wil niet dat je alleen bent op één van de zwaarste dagen in je leven. Ik wil je laten zien dat ik er voor je ben. Laat me toe dat ik er vandaag ben voor je." Tranen vormen zich in mijn ogen, ik draai me opnieuw om en loop naar Jack waar ik me in zijn armen laat vallen en hartverscheurend begin te huilen.

Het is avond, Jack is met mij naar een bloemenwinkel gereden om bloemen op het graf van mijn ouders te kunnen leggen. Daarna is hij met mij naar het kerkhof gereden waar we een tijdje voor het graf van mijn ouders gestaan hebben. Toen we terug waren heeft hij het bad laten vollopen voor mij en liet me rustig een bad nemen zodat ik wat meer ontspannen zou zijn en alles even achter me kon laten. "Jack! Ik ben kledij vergeten nemen, kan je even voor mij iets zoeken in mijn kast?" roep ik vanuit de badkamer. Na 10 minuten wordt er geklopt op de deur. "Kom maar binnen, ik heb een handdoek rond mij." Jack komt verlegen binnen met één van de jurken die in mijn kast hangen. "Jack, ik ga niet naar het feest." jammer ik. "Je gaat ook niet naar het feest, ik ook niet. We blijven samen op jouw kamer. Ik heb je nog niet in een jurk gezien en dat wil ik wel eens zien. Plus, ik weet dat je niet wil feesten op een dag als deze maar doe het gewoon voor mij." Met puppy-ogen kijkt hij me aan. "Als je me toch durft mee te trekken naar het feest moet je niet denken van me ooit nog te spreken hoor." waarschuw ik hem. "Ik beloof je dat ik dat niet doe. Je zal nog de rest van je leven tegen me moeten praten en met me weggaan."

Het avondmaal eten we mee met de rest. Wanneer het feest begint gaan we beiden naar mijn kamer. De muziek is nog hoorbaar tot in mijn kamer. Dat heeft ook te maken met het feit dat mijn kamer op enkele meters gelegen is van de zaal waar het feest is. We praten wat, kijken wat tv en maken wat pret. "Jack, ik hoor geen pret te maken, zeker niet vandaag." Hij zucht. "Ashley, de vraag die ik nu ga stellen kan 2 uitwerkingen hebben. Of je gaat me gelijk geven en eindelijk van het leven weer genieten of je gaat huilen en roepen. Ik hoop dat het de eerste zal zijn maar ik moet ze echt stellen." Ik knik als teken dat ik het goed vind en hij neemt eens diep adem. "Wat denk je dat je ouders zelf het liefst zouden hebben, dat je geen pret meer maakt en de muren torenhoog houdt of dat je van het leven gaat genieten en de muren eindelijk eens neer laat?" Hij kijkt me afwachtend aan. "Dat ik van het leven geniet maar hoe kan ik dat doen als zij er niet meer zijn?" Deze keer kijk ik hem afwachtend aan. "Door hetzelfde te doen als toen zij er nog wel waren, alleen moet je het nu doen zonder hen. Het leven is te kort om er niet van te genieten." antwoordt hij. "Wat had je zoal in gedachten om te doen?" vraag ik met een klein lachje. "Zie je het zitten om al naar het feest te gaan of blijf je daar liever nog weg?" vraagt hij met een grote lach. "Ik blijf er liever nog weg. Volgend jaar ga ik er wel naartoe." beloof ik hem. "Kan je tegen porren?" vraagt hij en port me. "Nee, niet doen, ik kan er niet tegen" lach ik terwijl hij me maar blijft porren.