Let the walls break down (atl) 12

"Zeg maar niets, je wilt niet. Ik begrijp het wel." Hij knikt de hele tijd door met zijn hoofd en stapt mijn kamer uit. Ik laat me op mijn bed vallen en neem een foto van mijn ouders van mijn nachtkastje. Ik had hem beter meteen vertelt dat het vandaag exact 5 jaar geleden is dat het ongeluk gebeurde waarbij mijn ouders het leven verloren. We waren uit eten om het nieuwe jaar te vieren. We moesten nog enkel onze straat inrijden en we waren thuis. Mijn vader zette zijn richtingaanwijzer op een 100 meter voor onze straat. Een tegenligger die dronken was reed recht op ons in aan hoge snelheid. Mijn vader kon niet meer reageren, het was te laat. We hebben allemaal gevochten voor ons leven. Mijn vader gaf het gevecht op na een week, mijn moeder gaf het exact een week later op, hetzelfde uur, dezelfde dag. Ik won het gevecht na een maand. Net omdat ik geen afscheid van hen heb kunnen nemen heb ik het er zo zwaar mee. In plaats van pret te maken en het nieuwe jaar te vieren bleef ik de afgelopen 4 jaar gewoon op mijn kamer zitten, staren naar een foto van mijn ouders en huilen.

Langzaam sta ik recht en stap naar Jacks kamer. Ik klop aan en even later doet Jack open. "Hey, ik heb je iets uit te leggen." zeg ik zachtjes. "Euhm... Kom binnen." Hij gaat een beetje verbaasd opzij en laat me binnen. "De rede waarom ik niets zei is omdat..." Ik word al onderbroken door Jack. "Je hoeft het niet uit te leggen. Ik snap het wel... eigenlijk snap ik het niet maar je hoeft je niet te verantwoorden tegenover mij. Als je niet met mij wil dan ga ik alleen. Dat is geen probleem." zegt hij. "Jack, het is niets persoonlijks. Ik ben in al die jaren dat ik hier zit nog nooit naar het feest geweest. Ik zit altijd op mijn kamer. Je zoekt je beter een ander meisje, ze zijn allemaal zoveel leuker dan mij, waarom zou je in hemelsnaam met mij er naartoe gaan." Nog voor ik verder kan gaan spreekt Jack alweer. "Omdat jij jezelf bent, als ik meisjes op de gang of in de eetzaal tegenkom staan ze allemaal te giechelen en te zwaaien en dan komt er zo een stomme 'hey Jack' uit. Het lijken allemaal klonen van elkaar, weet je. Ik heb helemaal niets tegen fans en het is echt super hoeveel ze voor ons doen maar het is ook leuk om eens iemand tegen te komen die zich gedraagt zoals ze is." ratelt hij. "Jack, de belangrijkste rede waarom ik er niet naartoe ga is omdat het vandaag exact 5 jaar geleden is dat het ongeluk gebeurde. Ik heb echt geen zin om te feesten op de dag die ervoor zorgde dat mijn ouders hier niet meer zijn." leg ik hem uit. De eerste seconden gebeurt er niets, dan als alles stilaan begint door te dringen valt zijn mond lichtjes open. "Het spijt me, dat wist ik niet." fluistert hij. "Het geeft niet Jack. Waarom zeg je dat het je spijt, je hebt er helemaal niets te zien. Waarom zeggen mensen altijd dat het hen spijt terwijl ze er tot op de dag dat ze het horen nooit van wisten?" reageer ik. "Omdat de mensen die het zeggen willen laten zien dat ze meevoelen met de persoon die het meegemaakt heeft. Ze willen laten weten aan die persoon dat ze er voor je zijn." antwoordt hij rustig. "Maar ik heb niemand zijn hulp nodig! Ik kan het best alleen! Niemand lijkt het hier te snappen!" roep ik geïrriteerd. Iedereen wil steeds maar helpen, ik ben het beu. "Ik ga vanavond niet naar het feest. Ik blijf bij jou." zegt hij rustig. "Je moet naar het feest! Je moet niet bij mij blijven zitten, ik kan het best alleen aan hoor! Ik ben geen kind meer!" Het enige wat ik nu wil doen is weglopen naar mijn kamer, ik had het kunnen weten dat ik de moeite niet had moeten doen om het hem uit te leggen. Hij is al even erg als al de rest, altijd willen helpen en ik vraag er niet eens naar. Als ik hulp nodig heb laat ik het echt wel weten. "Together well move on, just don't turn around, let the walls break down"