H61

Ik zie alleen mijn vader nog voor me, en ik weet dat mijn energie bijna op is, maar ik ga door. Ik hef mijn linker hand omhoog.
'Bjard garjzla!' Schreeuw ik. Vel licht.
Ik zie hoe er een vel licht uit mijn hand komt en mijn vader verblind. Even staat hij te wankelen op zijn benen snel knipperend met zijn ogen, om weer wat te kunnen zien. Maar ik heb de snelheid van mijn elven deel ingeroepen. Ik spring op mijn vader af net als hij aan het licht weet te ontsnappen en ik steek toe. Recht op zijn hart af.
KLANG! Ik voel hoe mijn slag wordt afgeslagen en zie nog net hoe mijn vader naar achteren springt.
'Dit is gewoon valsspelen, je weet dat ik jouw niets kan doen,' klaagt mijn vader. Maar ik zie toch wel enige twijfel in zijn ogen. Ik daarin tegen grijns.
'Ah, jij bent net als ik. Je geniet van pijn. Geef maar toe. Maar helaas voor jouw moet je me wel raken om me pijn te doen, en dat zal je niet lukken!' Ik luister nog altijd niet naar hem. Ik spring weer op hem af en zet al mijn snelheid in. Rechts, links, rechts, rechts, links, rechts! Ik zwaai met mijn zwaard in de poging hem te raken. Maar helaas is mijn vader ook snel. Soepel springt hij telkens weg van mijn kling. En ik raak uitgeput.
Rechts, links, links, steek naar hart, links, links, rechts, hoge zwaai naar hoofd, steek naar hart, links. De zwaaien gaan soepel en sneller dan hiervoor, maar toch raak ik uitgeput.
'Laat me je helpen,' zegt Diamantar. En ik voel hoe hij naast me komt te staan. Mijn vader kijkt even boos omhoog.
'Dat is flauw,' grijnst hij dan weer naar me. 'Maar let op, ik heb niet beloofd je draak geen pijn te doen.' Net op tijd springt Diamantar omhoog en ontwijkt zo een grote zwarte duistere bliksemflits. Ik voel hoe ik ondertussen mijn adem in houd. Als ik weet dat Diamantar veilig is ren ik boos op mijn vader af.
'Vieze, stomme, gekke, idioot, lul, monster, schim, gek!' Nog meer scheldwoorden komen over mijn lippen. 'Je zult nooit meer iemand die mij lief is pijn doen!'
Ik voel hoe ik een arm van hem lichtjes schaaf, maar dat is niet belangrijk. Ik doe hem zo toch geen pijn.
'Sterf!' Gil ik. Rechts, links, stoot naar hart, rechts, links, schijnbeweging, stoot naar het hart.
'Lilith! Je bent te moe! Neem mijn kracht!' roept Diamantar.
'BLIJF WEG! STRAKS DOET HIJ JE PIJN!' Gil ik.
Ik voel hoe hij zucht en ik voel hoe er energie in me stroomd. Onder tussen blijft Diamantar op veilige afstand achter me staan.
'Dankje, sorry,' mompel ik terwijl ik met nieuwe energie aan val.
Mijn vader grijnst en we gaan verder met het kat en muis spelletje waarin ik niet zeker weet wie de kat en wie de muis is...
Ik spring naar voren en ik steek naar het hart van mijn vader als ik het geluid hoor.
Een hoge kreet.