• Eyes 028

De regen tikt zachtjes tegen de ramen van mijn appartement. Ik sta op van de bank en staar naar buiten. De eerste tekenen van de herfst verspreiden zich langzaam over Barcelona. De blaadjes nemen andere kleuren aan, en hier en daar vallen ze zelfs al van de bomen af.
Ik schrik op uit mijn gedachten als er plots een zwarte Mercedes voor de deur stopt. Niet veel later schalt dan ook het geluid van de bel door het appartement. ‘Elena’ zegt Cesc als hij zijn nat geworden jas aan mijn geïmproviseerde kapstop hangt, ‘hee’ mompel ik zachtjes.
‘Het spijt me Elena, van zaterdag, van wat ik zei.’ verbreekt hij de ongemakkelijke stilte stamelend. ‘Wat bedoelde je er nu mee, ik snap het gewoon niet.’ Onzeker kijk ik hem aan.
‘Ik bedoelde ermee dat je gevoelens niet kan onderdrukken, nu misschien nog wel, maar later niet meer.’ Een zucht verlaat mijn mond, ‘waarom denkt iedereen toch dat Ibrahim en ik gevoelens voor elkaar hebben.’ ‘We hebben zaterdag allemaal gezien dat er iets veranderde tussen jullie, het zag er zo mooi uit toen je Thiago in je armen had, het zou echt zonde zijn als jullie allebei te koppig zijn om er iets mee te doen.’ Waarom denkt iedereen toch dat ik Ibrahim leuk vind, en andersom. Het is gewoon niet zo, alle vlinders, als je ze zo al mag noemen, die deze dagen in mijn buik rondfladderden zijn vanochtend in één klap verdwenen.
‘Ik dacht ook dat er zaterdag iets veranderd was tussen ons, hij leek zo anders, zoveel liever. Maar vanochtend deed hij weer zo enorm bot tegen me. Die jongen heeft twee gezichten en ik weet gewoon niet welke echt is.’ Cesc ademt diep in, en laat zijn schouders vallen als hij uitademt. ‘Ik weet hoe hij kan zijn…’
‘Maar weet jij dan ook niet welke Ibi de echte is?’ vraag ik onzeker, zenuwachtig bijt ik op mijn lip. ‘Ibrahim is een apart geval, dat weten we allemaal. Hij is bang om pijn te lijden, mentaal dan. Je moet zijn vertrouwen zien te winnen, dan pas zul je de echte Ibi te zien krijgen.’ ‘Wat heb ik hem dan misdaan dat hij me niet vertrouwd’ mompel ik zachtjes.
‘Ik weet het niet Elena, ik weet het echt niet.’ Antwoordt hij zachtjes, ‘dan weet ik het ook niet Cesc, maar ik heb dan ook geen zin om er moeite in te steken, het heeft toch geen zin.’
Opnieuw zucht Cesc diep, ‘je hebt het niet eens geprobeerd!’ roept hij wanhopig uit. Onverschillig haal ik mijn schouders op. ‘Als jullie nu gewoon eens proberen aardig tegen elkaar te doen, dat zou voor iedereen veel fijner zijn. Denk je dat het voor ons leuk is om steeds met een chagrijnige Ibrahim te moeten trainen?’ ‘Het moet wel van twee kanten komen, en het is obvious dat hij niet in staat is aardig tegen mij te doen. En bovendien, na wat hij me vandaag geflikt heeft, heb ik er ook niet echt veel zin in, vandaag is hij echt te ver gegaan.’