30 # Everyone Has A Weakness

Nonchalant loop ik de zaal weer in.
'Laten we dansen', stel ik voor aan Damon, maar zijn ogen schieten alleen maar naar de deur achter me.
'Heb je Elena niet gezien?' Ik frons mijn wenkbrauwen.
'Elena? Waarom zou ik die hebben moeten zien? Ze haat me..' Damon is te bezorgd om door mijn acteertalent heen te kijken.
'Ze ging achter je aan. Ik ga haar zoeken', vastberaden loopt hij met die woorden weg. Met omhoog getrokken wenkbrauwen blijf ik hem nakijken. Ik neem mijn woorden terug van toen straks. De woorden dat hij volgens mij niet helemaal eerlijk tegen me is geweest? Hij is gewoon níet eerlijk tegen me geweest. Iedereen heeft een zwakke plek, maar waarom moet die zwakke plek van hem nou Elena zijn?
Mijn ogen schieten door de balzaal, zoekend naar iemand die me gezelschap kan houden. De enige drie met wie ik zou willen praten zijn Klaus, Rebekah en zelfs Matt, maar alledrie zijn ze druk bezig. Klaus is nog steeds met Caroline aan het dansen, net als Rebekah en Matt. Tussen hun gaat het zo te zien ook al wat soepeler. Rebekah is al wat meer ontspannen en Matt heeft een twinkeling in zijn ogen. Iedereen heeft een goede tijd, behalve ik. Ik ben alleen. Nog nooit heb ik me zo alleen gevoelt. Daar sta je dan in je prachtige baljurk, prachtige muziek die je omringt en een heleboel mensen die gelukkig lijken. De enige die ik nodig had om mij ook zo gelukkig te laten zijn, loopt nu achter een ontvoerd meisje aan.
Onwillige tranen vullen mijn ogen. Door mijn tranen heen en zie ik Caroline mij met een verbaasde uitdrukking aankijken. Ik heb me al omgedraaid, voor Klaus dat beschamende beeld ook heeft kunnen zien. Niemand hoeft me verder zo nog te zien. Ik til mijn jurk een stukje van de grond op, zodat ik me snel en soepel door de mensen heen kan bewegen. Halverwege bots ik tegen iemand op. Wanneer een traan mijn overvolle ogen verlaat, zie ik pas dat het de bruine ogen van Tyler zijn. Nog sneller loop ik weg. Een steek schiet door mijn hart, wanneer hij mijn naam niet roept, niet achter me aankomt. Hij is klaar met me, ook al klaar met me. Net als iedereen.

Het gras is koud en kietelt op mijn blote huid, maar toch voelt het fijn. De sterren fonkelen helder aan de hemel, eisen al mijn aandacht op. Mijn tranen worden gestopt, wanneer ik word meegetrokken in een herinnering. Het enige wat overblijft is een gemeende glimlach.

'Kijk, dat is de Stier, jouw sterrenbeeld', fluistert Floris in mijn oor. Zijn vingers zijn verstrengelt met de mijne. Met zijn vrije hand wijst hij het groepje sterren aan. Ik wil net doen alsof ik het zie, als ik ze echt zie.
'Oh! Ik zie het!' breng ik enthousiast uit. Zijn lach komt mijn gehoorgangen vrolijk binnen, verwarmt mijn gehele lichaam, mijn hart. Samen liggen we daar in het gras. Een zomerbriesje waait zacht door mijn haar. Dit is onze eerste date, maar het voelde vanaf het begin al alsof ik hem al jaren kende. We gingen op de heuvel zitten, kijkend naar de zonsondergang. We praatte over alles, werkelijk alles. Het voelde zo natuurlijk, zo goed. We hebben zo lang gezeten dat we uiteindelijk zijn gaan liggen, zodat we de sterren konden bestuderen. Nooit had de hemel mijn interesse getrokken, maar hij liet me dingen zien, die ik normaal niet kon zijn. Zoveel mysteries, zoveel wonderlijk schoon.
'Mary?' Ik draai mijn hoofd een kwart, zodat ik mezelf kan laten verdrinken in die oneindig blauwe ogen.
'Ja', antwoord ik ademloos. Zijn ogen kijken even weg, krijgen even een verdrietige uitdrukking, voordat ze zich terug in de mijne keren.
'Je blijft niet lang, hè?' Ik knipper verbaasd met mijn ogen. Ik wist dat het geen nut had te vragen wat hij bedoelde, ik wist wat hij bedoelde.
'Klopt', beken ik eerlijk. Weer verschijnt er een verdrietige uitdrukking in zijn ogen. Een uitdrukking die ik het liefst helemaal niet meer bij hem wil zien, puur omdat het in mijn hart zeer doet.
'Ik wil dat je weet..' Hij blijft even stil en ik zie dat hij moeite doet de brok in zijn keel weg te slikken, '... dat je altijd terug kan komen. Ik zal op je wachten.'
'Je moet niet op mij wachten, Floris', fluister ik moeizaam terug. Zijn verdriet raakt me, zorgt voor het ontstaan van mijn verdriet. Floris kent me, weet dat ik deze woorden meen. Dus schudt hij zijn hoofd en glimlacht, 'Dan beloof ik je dat ik je nooit zal vergeten.'

'Mary?' Ik open mijn ogen en kijk op in de ogen van Klaus en Caroline.
'Wat', reageer ik geïrriteerd. Waarom trekken ze me uit deze mooie herinnering?
'Is alles wel goed?' Caroline klinkt bezorgd. Ik doe net mijn mond open om te antwoorden, als de broertjes Salvatore plots naast ons staan.
'Geef Elena terug.'