19~Charlien

Charlien pov.

“I'm here” fluisterde Harry, “I'm here.” Mijn hoofd rustte op zijn schouder en mijn tranen maakte zijn T-shirt nat. Ook Harry huilde en ik had geen idee waarom.
“Waarom ween jij?” vroeg ik met trillende stem. Ik probeerde mijn tranen te bedwingen door ze telkens weg te vegen.
“Ik wil je niet kwijt.” zei Harry. Ik duwde hem iets verder van me weg zodat ik naar zijn ogen kon kijken. Hij meende het. Ik zag het in zijn blik en hoorde het aan zijn stem.
“En jij dan? Wat is er met je gebeurt?” vroeg hij. Ik draaide mijn hoofd van me weg. Het was te belachelijk voor woorden.


2 uur geleden:

“He, Charlien! Ja jij!” begon Emma met haar zegje.
“Wat?” vroeg ik nog kwasie beleefd, maar ze ging al verder.
“Hoe is het met je vriendje?” zei ze, een lachje hing rond haar lippen en ik voelde me nogal ongemakkelijk. Wat wilde ze?
“Best goed, waarom?” vroeg ik , afwachtend op wat ze ging zeggen.
“Je ziet hem vast niet zo vaak meer he?” het was een retorische vraag , maar ze had maar deels gelijk. Hij zou pas over een maand beginnen touren dus zag ik hem voorlopig nog elke dag!
“Ik bedoel, als hij op tour is, heeft hij vast veel vrouwelijke fans. En wie ben jij dan om hem tegen te houden? Jij bent gewoon zijn sletje dat hem thuis zit op te wachten. Voor hem ben jij niets minder dan een speeltje.” zei ze.
“Wie denk je wel dat je bent! “, gilde ik luid, niet langer in staat om mezelf tegen te houden, “jij hebt het recht niet om over Harry's leven te beslissen! Hoe zou jij kunnen weten wat hij denkt of voelt?” … Maar wat als ze wel gelijk had? Dacht ik er achter na.
“Oh , maar charlien, ik denk niet alleen dat hij zich zo voelt. Ik weet het. Ik bedoel. Kijk naar hem. Hij is knap en aantrekkelijk, hij trekt nu al alle aandacht. En denk je nu echt dat hij zich zo lang kan inhouden?” Ik kon niet meer antwoorden. De woorden blokkeerde in mijn keel en dat leek Emma alleen nog maar meer te amuseren.
“Wat? Wat is er? Bang dat ik gelijk heb?” lachte ze. Ze bekeek me nog eens heel goed en liep dan weg, terwijl de tranen over mijn wangen liepen.

Toen ik mijn verhaal beeindigt had, keek Harry me nadenkend aan.
“Geloof je haar?” vroeg hij. Ik wou nee zeggen, maar ergens twijfelde ik. Het zou toch kunnen dat we in de loop van tijd van elkaar vervreemdde.
“Charlien!” riep Harry, “kijk naar me. Geloof je haar?” hij stelde zijn vraag nu nadrukkelijk. De tranen begonnen weer te lopen.
“Ik weet het niet.” zei ik en sloeg mijn handen voor mijn ogen.
“Vertrouw je me niet?” Zijn woorden waren zacht, maar kwamen duidelijk over.
“Jawel, ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.” Harry legde zijn hand onder mijn kin en liet me hem aankijken.
“Char, Ik hou van je met heel mijn hart. Vertrouw me gewoon. Ik zal je nooit in de steek laten! Je bent werkelijk alles voor me! Please geloof dat ik van je hou.”
“Ik hou ook van jou.” was mijn stotterende antwoord. Harry verplaatste zijn hand naar mijn nek en trok me in een passionele kus. Onze lippen nog bitter van de tranen. Maar de liefde tussen ons was te voelen en toen wist ik het. Ik vertrouwde hem. Ik onderbrak de kus en keek voor lange tijd in zijn ogen.
“Ik vertrouw je” fluisterde ik. Een glimlachje verscheen bij Harry en niet veel later ook bij mij. Waarna we terug in een kus belandde.



Ja, ik schrijf niet elke dag en heb daar ook niet echt een rede voor, dusja Sorry en hier is dan toch nog een hoofdstuk! XxJulie