04.

Even lijkt het alsof Thomas teleurgesteld kijkt, maar dan grinnikt hij. 'Ik dacht even dat je me iets heel groots ging vertellen.' Ik glimlach, 'nee, ik.. ik.. was gewoon even in gedachten.' Thomas kijkt me even raar aan en slaat dan een arm om me heen. 'Ik knuffel je wel warm.' Ik glimlach, maar ontdek intussen dat mijn hart nog sneller kan kloppen dan hij net al deed. Ik wil genieten van de avond en van Thomas' warme arm om mijn schouders, maar in plaats daarvan maak ik me druk om het feit dat Thomas mijn hartslag wel eens zou kunnen voelen. 'Al iets warmer?' vraagt hij na een poosje. Ik knik. 'Ja, je bent lekker warm, haha.' Ineens schiet Thomas in de lach, 'we lijken wel een stelletje zo!' Boem. Mijn hart staat nu echt op ontploffen. Ik haal diep adem door mij neus en lach, 'inderdaad.' 'Hoe staat het eigenlijk in de liefde?' vraagt Thomas dan, terwijl hij me met ondeugende, veel te mooie groene ogen aankijkt. Ik sta op en wapper even met mijn handen richting mijn gezicht. Die jongen maakt me gek! Mijn beste vriend kijkt me verbaasd aan, 'je had het toch koud?' Ik probeer een fake-glimlach op te zetten, maar het lukt niet meer. De brok in mijn keel blokkeert mijn normale functionering. Thomas staat op en wil me tegen zich aan drukken als hij ziet dat ik in paniek ben, maar ik houd hem tegen. 'Je maakt me gek,' piep ik. Ik begin bijna te lachen door mijn eigen hopeloosheid, maar daardoor maak ik alleen nog maar gekkere geluiden. 'Wat? Wat is er?' vraagt Thomas met een bezorgde blik in zijn ogen. Ik snik en haal dan een keer diep adem, maar mijn strot weigert het om ook maar een woord uit te spreken. Thomas denkt na en kijkt me dan ineens gefrustreerd aan. 'Jij maakt mij gek!' Ik verslik me en kijk hem vragend aan. 'Wat doe je nou raar dan?' vraagt hij, 'ik... ik raak helemaal in de war van jou.' Ik slik en dwing mijn strot om één woord door te laten. 'Sorry?' stamel ik. Thomas schudt zijn hoofd, 'nee, je hoeft geen sorry te zeggen.' Ik wil iets zeggen, maar Thomas schijnt nog niet klaar te zijn. 'Eigenlijk maak ik mezelf in de war.' Hij zucht diep en veegt een pluk haar uit zijn gezicht. 'Ik ben verliefd op je, Mirthe.' Ik hap naar adem. 'Ik weet het,' gaat Thomas verder, 'het is echt hopeloos.' Ik probeer iets te zeggen, maar het voelt nog steeds alsof iemand een aardappel in mijn strot heeft geduwd. 'Ik pakte je hand, ik sloeg een arm om je heen,' zegt Thomas met een vleugje zelfspot in zijn stem, 'ik zei zelfs nog dat we wel een stelletje leken!' Thomas slaat zichzelf voor zijn hoofd. 'Ik met mijn sukkelige "subtiele" hints!' 'En jij...' gaat hij verder, 'jij moest wel gedacht hebben: wat wil hij nou van me? En ik maar dicht tegen je aan zitten... Je raakte helemaal in paniek!' Thomas hijgt na van zijn eigen uitbarsting en dan is het een tijdje stil. 'Het spijt me,' zegt hij zacht, terwijl hij nog altijd naar de grond kijkt. Ik slik, zucht en denk even na. Dan schiet ik in de lach. 'Wat zijn wij een enorm stelletje sukkels!' roep ik uit. 'Wat bedoel je?' vraagt Thomas. Zijn ogen tranen weer, waardoor mijn hart voor de zoveelste keer een sprongetje maakt. De grijns op mijn gezicht wordt steeds breder. 'Waarom denk je dat ik mijn hand zo haastig wegtrok?' Ik zet een stap in Thomas' richting, zodat ik hem bijna aan kan raken. 'Waarom denk je dat ik zo in paniek raakte door dat close gedoe?' Ik zet nog een stap, waardoor ik omhoog moet kijken om Thomas' gezicht nog te kunnen zien. 'Omdat,' begint hij, maar voordat hij verder kan praten leg ik een vinger op zijn mond. Thomas kijkt me verbaasd en gespannen aan als ik mijn hand op zijn borst leg. Ik grijns naar zijn T-shirt, waar haal ik ineens het lef vandaan? Ik voel hoe Thomas' hart overuren maakt en terwijl mijn hart net zo snel bonkt, ga ik op mijn tenen staan. Thomas lijkt de hint te snappen en slaat zijn hand om mijn middel. Hij haalt diep adem, grijnst en drukt dan -eindelijk- zijn lippen op de mijne.