Chapter 6: Liam James Payne

"Liefde is ehm... dat je zielsveel van iemand houdt en.... je diegene... kosten wat het kost niet wilt verliezen en ehh... dat... eigenlijk weet ik het niet zo goed. Dat zul je zelf moeten ervaren." Louis keek me nonchalant aan en pakte me vervolgens bij mijn hand. Geschrokken schudde ik hem weg. "Wat doe je! Ieuw, nou heb ik al jouw bacteriën aan mijn hand zitten!"
"Ow ehh... nou ik wilde je eigenlijk mee naar de woonkamer nemen. maar.. ik wist niet dat je smetvrees had."
"Smetvrees? Nee, ik heb geen smetvrees. Ik ben gewoon vies van handen zoals de jouwe."
Louis bekeek zijn handen nauwkeurig. "Zo vies zijn ze toch niet?"
"Wanneer ben je voor het laatst in bad geweest?"
"Er zit een gat in de waterleiding, ja! Wat kan ik er nou aan doen!"
"Dan maak je die."
"Dat heb ik al 's gedaan maar hij gaat telkens op een andere plaats stuk."
"Dus jullie hebben nergens watertoevoer?"
"Nou, jawel. We halen water uit de regenton."
"Ieuww. Jullie zijn echt goor."
"Ik. Kan. Er. Niets. Aan. Doen. Liam." Hij beet op zijn lip, en daaraan kon ik zien dat hij moeite deed rustig te blijven. Ik herkende het trekje namelijk van mezelf, hoewel de enige persoon waarbij ik dat deed, mijn vader was.
"Zullen we nu naar de woonkamer?" vroeg Louis voorzichtig, alsof het een verboden vraag was.
"Nee! Ik wil niet!" riep ik uit.
"Waarom niet? Mijn ouders bijten niet, hoor."
"De jouwe niet, maar mijne wel!"
Louis keek de andere kant uit. Hij was zich duidelijk aan het ergeren. Vervolgens keek hij mij weer aan, en reek trillend zijn hand naar me uit. "Ik beloof je, ik maak de waterleiding zodat je vanavond in bad kunt."
Aarzelend keek ik naar de hand. Vervolgens nam ik hem toch maar aan. Ergens was het misschien wel fijn om Louis vlak naast me te hebben staan. Het gaf me iets meer zelfvertrouwen. Hand in hand liepen we de woonkamer binnen, en meteen had ik spijt van de actie zijn hand aan te nemen. Louis' vader en zusjes zaten samen met Ruth en Nicola te kaarten. Ze lachten, hadden plezier. Dit was iets wat ik niet gewend was, en zij duidelijk ook niet. Ze proefden van de smaken van vriendschappen sluiten. Louis' moeder zat zich samen met mijn moeder wat te vertellen. Ook zij leken zich niet te vervelen. Alleen mijn vader staarde nors voor zich uit, en toen ik samen met Louis de kamer binnenliep, draaide zijn hoofd zich naar ons. Zijn ogen gleden naar onze handen, en het was alsof mijn hand in vlammen uitbarstte. Ik voelde warm vocht tegen mijn handpalm aan. "Je zweet!" riep ik, en maakte me los uit zijn hand. Ik veegde het vocht af aan mijn shirt van Lacoste.
Louis keek me verbaasd aan. "Ehh... dat is je eigen zweet."
"Wat?! Niet waar! Ik zweet niet!"
"Wel waar. Voel maar. Ik ben het niet." Hij drukte zijn hand tegen mijn wang, en inderdaad, zijn handen waren droog. Ik balde mijn handen tot vuisten en gaf hem met mijn rechter vuist een stoot in zijn edele delen. Direct boog hij zich voorover en zijn handen schoten naar zijn kruis. Hij kreunde van de pijn en piepte: "Waar was dat nu weer voor nodig?"
"Blijf. Van. Me. Af," wierp ik hem, tussen mijn kiezen door, toe.
"Sorry," piepte hij.
Even ving ik een glimp op van mijn vaders geamuseerde ogen. Dit was precies wat hij had willen zien, en ik schonk hem een scheve glimlach. Had ik mijn eer dan weer rechtgezet?