OO2.

Ik sloop door het bos, nog steeds in mijn mensgedaante zodat geen enkele wolf mijn gedachte kan lezen. Achter me hoorde ik mijn vrienden hijgen, ze volgden me altijd en overal. Dit vond ik niet erg, maar soms was het gewoon nodig om alleen te zijn. Soms moest ik even alleen zijn met mijn gedachten, weg van alles. Het is niet dat ik mijn vrienden niet mag, mijn familie niet mag. Nee, ik hou van ze maar het kan niet gezond zijn om altijd bij ze te blijven, ik moet mijn eigen weg gaan. Helaas denken hun daar anders over, ze laten me geen seconde alleen. Ik ben egoïstisch zeggen ze, ik doe waar ik zin in heb als ze me laten gaan. Daar hebben ze wel gelijk in ja, ik zou zo naar de andere kant van de wereld rennen, alleen. Maar ze houden me altijd tegen en op een of andere manier ben ik ze daar toch wel dankbaar voor. Ik weet niet wat er daar aan de andere kant van de wereld is? Misschien wonen daar wel tienduizenden bloedzuigers, dat overleef ik niet. Maar aan de andere kant wil ik erg te graag heen en ik heb besloten dat ik dat vandaag ga doen. Misschien egoïstich, misschien dom. Maar het leven zit vol verassingen en nieuwe wendingen. Als ik altijd hier blijf rondzwerven in Fells Cottage zal ik nooit iets van de wereld beleven. Zo dadelijk verander ik in wolfgedaante en dan moet ik zo snel mogelijk weg. Hoe precies dat weet ik nog niet, want op het moment van verandering kunnen ze al mijn plannen lezen. Al mijn gedachten herkennen en dan weten ze precies wat ik ga doen. Ik moet ze eerst af zien te schudden, op een of andere manier. Zeggen dat ik terug naar huis ga, maar dat hun nog even moeten gaan jagen. Dat ik dat aan ze zie, ze hebben honger. Zou dat werken? Zouden ze me geloven? Ik moet het proberen..