OO1.

Rose:
Ik zat verveel op de bank. We hadden een famillie bijeenkomst, dat hebben we eens in de 50 jaar. Ik had dus helemaal niks met mijn famillie, ik mag ze niet zo. Ik bedoel, ik heb toch ook niet voor ze gekozen? Zachtjes sluip ik weg. Zodra ik in de gang sta schiet ik in mijn schoenen en ren naar buiten. Op topsnelheid ren ik naar het bos. Dat was de plaats waar ik me thuis voelde, ik had altijd risico om een weerwolf te onmoeten. Maar dat is me nog nooit gebeurd. Ik hoopte eigenlijk ook wel dat ik er nooit een zal ontmoeten. Ze zijn gemeen, ongevoelig en harteloos. Eigenlijk zijn wij dat, ik bedoel ons hart klopt niet meer, wij hebben geen gevoel. Alleen wij zijn niet altijd gemeen. We hebben onze aardige momenten. Ik klim een boom in en klim naar de top van de boom. Zodra ik boven zit laat ik mijn ogen rond dwalen over het bos. Het was geweldig, en zo duister. Ik hield van het duister. Geen idee waarom, maar het.. Voelde gewoon geweldig als het donker was. Misschien omdat we dan ook in onze trans zaten. Of zo iets. Ik klim weer naar beneden en pak het eerste beste dier en zuig het leeg.
Ik leg het levenloze dier in de struiken en ga op een boomstam zitten. Ik sluit mijn ogen en denk over van alles na. Eigenlijk was de wereld saai, zeker als je er al een paar honderd jaar rondloopt. Ik bedoel, je ziet wel alles veranderen. Maar.. Agh, ik vond het gewoon niet meer zo leuk. En ik zou nog oneindig moeten, maar het kwam ook wel omdat ik nooit een vriendje had gehad. En ik heb dus ook nog nooit geweten hoe dat was, misschien dat daarom de wereld mij zo verveelde. Al sloeg dit nergens op, ik had toch het gevoel dat het daardoor kwam. Dan sta ik op en loop ik nog dieper het bos in.