076

Niall James Horan

Louis is naar het ziekenhuis en is nog steeds niet terug. Over ruim een uur moeten we onze laatste auditie doen. Iets wat niet kan zonder Louis. Samen met de andere jongens zit ik op het trappetje voor Simons huis. Dan komt er een auto de oprit op rijden. We zien Louis de auto uit stappen en naar ons toe hinkelen. Meteen staan we op en knuffelen hem. ‘Wat was het?’ Vraag Liam. ‘Ik ben op een zee-egel gestapt.’ Zegt Louis. Met elkaar helpen we hem naar binnen en zetten hem op een stoel. Ik loop naar de vriezer en haal er een zak doperwtjes uit. Voorzichtig leg ik dezer op Louis’ voet en ga zitten. We praten nog even na en gaan dan richting het zwembad, waar we onze auditie moeten doen. Gelukkig gaat het al wat beter met Louis zijn voet en kan hij weer zelfstandig lopen. We krijgen microfoons en geven ons liedje door. Dan mogen we naar Simon lopen. ‘Ik zie dat je bent gestoken. Wat was het?’ Vragend kijk Simon naar Louis. ‘Het was een zee-egel.’ Geeft Louis antwoord. ‘Is het pijnlijk?’ ‘Ja, best wel.’ Daarmee is het onderwerp zee-egel afgesloten en stapt Simon over op de band. ‘Voelen jullie je goed in de band?’ ‘Ja.’ Zeggen we allemaal tegelijk. Dan begint de muziek en mogen we beginnen. We geven het beste van onszelf en doen precies zoals we hebben afgesproken.
Na onze auditie kijken we Simon afwachtend aan. ‘Tot later.’ Zegt hij alleen maar en richt zijn blik op de papieren in zijn hand. Pratend lopen we terug en geven de microfoons af. ‘Het ging best wel goed.’ Zegt Zayn. Meteen bevestig ik zijn woorden door te knikken. Ook Louis, Harry en Liam hebben niets aan te merken op onze auditie. ‘En nu is het wachten tot morgen.’ Ik hoor instemmende geluidjes. In stilte lopen we terug naar het huis. Als we vlak bij de keuken zijn, horen we de ander groepen vrolijk over hun auditie praten. Zodra we de keuken binnen komen, wordt het stil en kijkt iedereen ons aan. ‘Hoe ging jullie auditie?’ Vraagt één van de meiden van Husstle. ‘Het ging wel goed, volgens ons. Simon liet helemaal niets los.’ Antwoord ik haar vraag. De rest van de avond praten we met elkaar, spelen spelletjes en denken even niet aan de uitslag.

De volgende ochtend is gespannen. Iedereen is opgefokt door de spanning en er wordt dan ook wat afgesnauwd bij het ontbijt.
Die middag worden de groepen één voor één geroepen om uit te vinden of ze in de live shows staan. We zien de anderen niet meer terug en op het einde is alleen One Direction nog over. Dan mogen ook wij naar Simon. Mijn hele lichaam staat vol van de spanning en het zweet staat in mijn handen. Ook de gezichten van de andere jongens staan gespannen. ‘Begrijpen jullie waarom ik dit heb gedaan?’ Ik knik en Simon vervolgt zijn woorden. ‘Toen jullie doorgingen naar Bootcamp, waren er zwakheden. Dat is de reden waarom we deze beslissing hebben genomen over jullie als individuele kandidaten. Op de meer positieve kant, toen het werkte, werkte het. Mijn hoofd zegt dat het een risico is en mijn hart zegt dat jullie een duwtje verdienen en dat maakt het zo moeilijk. Ik heb een beslissing gemaakt.’
De spanning stijgt tot het hoogtepunt en mijn hart bonkt in mijn keel. ‘Jongens…. Ik ga mee met mijn hart. Jullie zijn door.’ De verlossende woorden komen uit zijn mond en ik kan een schreeuw niet onderdrukken. Blij knuffelen we elkaar en springen in het rond. Ik kan het niet geloven. We staan gewoon in de live shows! Een brede glimlach speelt rond mijn lippen en nu knuffelen we Simon vol vreugde. ‘Ik ben erg onder de indruk van jullie. Ik meen het.’ Met die woorden lopen we naar Dermot, die op ons staat te wachten. ‘One Direction staat officieel in de live show van the X Factor!’ Zegt hij. Weer schreeuwen we de longen uit ons lijf. Blij lopen we terug naar het huis en pakken onze koffers. Klaar om terug naar Engeland te gaan.

We are through!