If you believe - 31

Zayn POV

Toen ik net Nel zag, was ze een beetje afwezig. Om haar gedachten een beetje te verzetten, lijkt het me een goed idee om te gaan biljarten. Ze wijst mijn voorstel niet af, dus denk ik dat het oké is voor haar. Echt helpen doet het niet. Ze blijft afwezig. Tot als ik iets over Harry zeg. Dan kijkt ze ineens geïnteresseerd. Of die indruk heb ik toch. Ze zit ook al een tijdje te sturen met iemand. Ze zegt dat het niet belangrijk is. Dus geloof ik haar maar. Het is wel de eerste keer dat het zo awkward is tussen ons. Ik weet het niet. Ik kan het ijs maar niet breken. Alsof het vast gevroren is. Alsof ze er niet durft door te springen. Nochtans, zo ken ik haar niet. Ze durft alles aan. En ze weet dat ze me alles kan zeggen. Na het derde spelletje geef ik het op. Ik zeg dat ik moe ben. Ze knikt. "Ik wil ook eigenlijk naar huis." Er komen tranen in haar ogen. Waarom, hoe, door wie, ik weet het allemaal niet. Maar ik moet en zal het weten. Ik betaal en dan stappen we de auto in. Het is ijzig stil. Geen van beiden durft nog iets te zeggen of te doen. Wanneer we aan het hotel komen, stapt ze onmiddellijk uit. Ze is zenuwachtig. Verdrietig. En weet ik veel wat ze nog allemaal voelt. Ik wil het wel weten. Ik wil het weten. Zonder haar te dwingen om het te zeggen. Wanneer we de kamer binnenkomen, zet ze zich rustig neer. Ik ga me naast haar zetten en staar voor me uit. Ze begint te huilen. Ik krijg er de tranen van in m'n ogen. Het is verschrikkelijk om haar zo te zien. Ze durft niet in mijn buurt te komen. Dus leg ik mijn arm over haar heen. Ook al weet ik de reden niet, dit heeft ze nodig. Ze legt haar hoofd tegen mijn borst. Terwijl begint ze nog eens harder te huilen. Nog nooit heb ik haar zo gezien. Ze is normaal altijd zo opgewekt. Zo blij. Zo positief. "Wat is er liefje?", probeer ik. "Ik kan het je niet zeggen", zegt ze al snikkend. "Nog niet." Ik kijk naar haar. We kijken in elkaars ogen. "Oké. Ik begrijp dat", antwoord ik en ik geef een kusje op haar voorhoofd.

Harry POV

Om zeker te zijn dat Nel ook zwijgt, heb ik een berichtje naar haar gestuurd. Haar antwoord was vrij lief geformuleerd. Voor wat er gebeurt is tussen ons. Ze had zelfs een hartje achter geplaatst en ze doet dat niet zo veel. We zijn nu al een hele tijd aan het sturen. Ik heb al geprobeerd om te stoppen door een paar keer niet te antwoorden, maar het helpt niet echt. Ik wil echt niet weten hoe Zayn zich nu voelt. Ik wil hem dit niet aan doen. Hij verdient dit niet. Plots stuurt ze me een bericht: 'De tranen stromen uit m'n ogen. Ik mis je.. Misschien moet hij het toch weten?' Bam. Right in to the heart. Ik had nog iets teruggestuurd, maar ze antwoordt niet meer. Ze huilt. En ze wilt het aan hem vertellen. Ik hoop zo hard dat ze dat niet doet. Ik moet nog met hem kunnen omgaan, optreden, samenleven... Ik kan alleen nog maar hopen. Maar ik vertrouw haar. Het wordt moeilijk, maar we geraken er door. If she jumps, I jump with her.