Eleven.

Gracie

'Jongens, we moeten jullie nog wat zeggen.' Zei mama onder het eten. Harry en ik keken eerst elkaar even aan en daarna nieuwsgierig naar papa en mama. 'Vertel.' Zei Harry. 'Over twee dagen zijn jullie vier dagen alleen als jullie het niet erg vinden. Papa moet weg voor zijn werk en ik heb besloten met hem mee te gaan omdat hij naar Parijs moet.' Mijn maag leek zich om te keren en meteen was mijn eetlust verdwenen. Ik keek naar de lasagne op m'n vork en legde het toen terug op het bord. 'Leuk!' Ik probeerde zo enthousiast mogelijk over te komen maar het was echt moeilijk. Dat betekende vier hele dagen alleen met Harry. Vier dagen lang alleen met Harry praten, met Harry eten, met Harry tv kijken. Alleen met hem. Ik keek even vluchtig naar Harry die met een moeilijk gezicht in zijn eten aan het prikken was. 'Wat is er aan de hand? Jullie lijken niet heel erg blij met dit nieuws.' Mama's zojuist nog vrolijke gezicht was verdwenen en had plaats gemaakt voor een bezorgde blik. 'Nee niks mam. Ik vind het super voor jullie, echt waar.' Zei ik. Harry knikte ook en legde toen zijn vork neer. 'Ik heb niet zo'n honger meer. Ik ga even naar boven mijn koffer verder uitpakken.' Zonder antwoord af te wachten, schoof Harry zijn stoel naar achter en liep de kamer uit. Ik zuchtte even en prakte een beetje verveeld in het eten. 'Ik maak me zorgen om Harry. Hij ziet er slecht uit. Volgens mij eet hij veel te weinig.' Mama keek papa bezorgd aan. 'Ik denk dat deze twee weken thuis hem wel goed gaan doen lieverd. Nu heeft hij even rust.' Probeerde papa mama gerust te stellen. Ik beet even aan de binnenkant van m'n lip. 'Ja, je hebt vast gelijk.' Mama knikte en keen toen naar mijn bord. 'Wat eet je langzaam schat.' 'Ik ehh... Ik hoef ook niet meer.' Ik schoof mijn bord naar voren en stond op. 'Ik ga ook naar boven.' Verbaasd keek mama mij aan maar daarna haalde ze haar schouders op. 'Oke.' Snel draaide ik me om en rende toen de trap op naar boven. Ik wilde naar m'n eigen kamer gaan maar opeens werd de deur van Harry's kamer opengegooid. Harry stond in de deuropening. Zijn ogen waren rood, het leek alsof hij gehuild had. Geschrokken hield ik mijn adem in. 'Kom.' Harry pakte mijn hand en trok me mee zijn kamer in. 'Harry, wat is er?' Angstig keek ik hem aan terwijl Harry op bed neerplofte. 'Ik....' Harry stopte zijn zin en zuchtte even. 'Wat?' Ik ging naast hem zitten en keek hem van opzij aan. 'Ik mis je Grace.' Hij pakte mijn hand vast, verstrengelde zijn vingers met die van mij. Ik slikte even en keek naar onze handen. Zijn aanrakingen alleen al maakten mij gek. 'Waarom Grace? Waarom vertel je me niks? Ik voel me zo machteloos. Het lijkt wel alsof je niet alleen met me wilt zijn? Klopt dat?' Harry keek me strak aan en snel wendde ik mijn ogen af. 'Harry, je bent echt geweldig maar...' Ik likte even over mijn lippen, zocht twijfelend naar de juiste woorden. Wat moest ik zeggen? 'Ik heb je al verteld wat er aan de hand is, wat wil je verder nog weten?' Ik keek Harry even vluchtig aan. 'Ik wil weten waarom je zo afstandelijk tegen mij doet. Het doet echt pijn Grace. Je wilt niet weten hoeveel pijn het doet als iemand waar je zoveel van houdt je negeert.' 'Maar ik negeer je niet... ik..' Mijn stem stokte en ik beet hard op mijn lip. Het verlangen naar Harry groeide met de seconden en ik was bang dat als ik hier nog een minuut langer zou zitten, ik me niet meer in kon houden. Snel trok ik mijn hand terug en stond op. Verbaasd keek Harry me aan. 'Wat is er?' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik kan niet... Sorry... ik... ' 'Waarom vertel je niet gewoon wat er aan de hand is? Je kunt me niet wijs maken dat het alleen met die ene jongen te maken heeft Grace.' Harry klonk geïrriteerder wat me nog meer pijn bezorgde. Ik moest hier weg. Weg uit deze kamer. Weg van Harry en zijn rake woorden. 'Laat me gewoon Harry, alsjeblieft. Het heeft geen zin erover te blijven zeuren. Misschien kun je je beter zorgen maken om jezelf. Je bent graatmager.' Zonder dat ik het doorhad, floepte ik de woorden uit mijn mond en geschrokken keek ik Harry aan. Harry keek mij ook aan, zijn ogen leken opeens een stuk donkerder en het maakte me bang. 'Dus je vindt dat ik me niet met jou moet bemoeien?' Fluisterde Harry. Langzaam knikte ik. Harry keek me aan en het leek alsof hij elk moment in woede kon uitbarsten. Daarna knikte hij ook en opeens leek het alsof hij de kalmheid zelve was. 'Oké, dan bemoei ik me niet meer met jou en jij niet meer met mij. Wat jij wil.' Het klonk zo afstandelijk dat de tranen in mijn ogen sprongen. 'Nou, waarom sta je daar nog? Doei Gracie. Have fun with your life.' Harry stond op van bed en draaide mij toen de rug toe om zijn koffer uit te pakken. Ik schudde mijn hoofd en liep verslagen Harry's kamer uit. Dat was het dan. Het was gelukt. Ik had de afstand gekregen die ik geprobeerd had te creeëren. Maar daarmee was ik ook meteen Harry kwijtgeraakt. Ik was Harry nu officieel kwijt en dat deed me nog meer pijn dan alle pijn die ik de laatste zes maanden over me heen had gekregen. Ik vroeg me af waarom ik überhaupt nog leefde. Mijn leven was zojuist in één klap niks meer waard geworden. Ik had niks meer om voor te leven. Het was voorbij.