020 Katie Jane Adams

Hey babe, I’ll be there tomorrow at 4 PM. Maybe I’ll see you at the dinner? x Harry
Ik glimlach even, hij wilt dus toch wel. “Faye? Gaan we straks in het hotel eten? Ik heb geen zin om nog weg te moeten, maar Harry en de jongens eten vanavond in het hotel, en ik heb geen zin om ze tegen te komen.” roep ik. “Er bestaat toch ook zo iets als roomservice?” zegt Faye slim. “Ohja, dan doen we dat. Heb je al antwoord van Liam?” “Ja, morgen rond twee uur bij de Starbucks.” “Oké, dan ben ik bij de H&M. Harry en ik gaan om vier uur naar de Starbucks, misschien zien we jullie wel.” Nu nog zorgen dat Harry me leuk gaat vinden.. Hoe ga ik dat doen? Ik heb ergens gelezen dat hij best wel een flirt is, dus het word nog moeilijk om ervoor te zorgen dat hij echt verliefd op me word. Maar het gaat me lukken, want ik ben Katie Adams. En als het met Harry niet lukt, kan ik natuurlijk altijd nog iemand anders proberen.. Niall misschien? Nouja, eerst maar kijken of het met Harry lukt, dat is veel handiger. “Aarde aan Katie?” zegt Faye, terwijl ze met haar hand voor mijn hoofd zwaait. Ik schrik op uit mijn gedachten. “Wat is er?” “Ik vroeg wat je wilde eten, ik ga zo meteen de roomservice bellen.” “Oh, doe maar Pizza.” mompel ik. “Oké. Waar was je trouwens over aan het nadenken? Je leek heel diep in gedachten te zijn. Je antwoordde niet, dus ging ik maar met mijn hand voor je ogen zwaaien, maar het duurde alsnog een minuut voor je dat opmerkte.” “Ik was aan het nadenken over Harry, hoe ik er voor ga zorgen dat hij verliefd op me word.” zeg ik. “Dat moet toch wel lukken? Je bent best knap, iedere jongen zou wel een date met je willen.” zegt Faye. “Ja, maar het gaat hier om een fake-relatie hé. Ik moet doen alsof ik hem leuk vind, en ik ben geen geboren actrice. Vroeger moest ik een keer optreden, en ik moest eigenlijk doen alsof ik huilde, maar ik lachte keihard. En dit is nog honderd keer moeilijker. Ik moet dit sowieso een week volhouden, en daarna waarschijnlijk ook nog, als ik terug ben in Nederland, maar dan zie ik Harry niet meer zo vaak, dus is het makkelijker.” Als ik terugdenk over dat toneelstuk, schaam ik me toch wel heel erg. Ik was net mijn ‘zus’ kwijtgeraakt, die was overleden, en ik moest doen dat ik dat net had gehoord. Ik moest hysterisch gaan doen, en gaan huilen. En dan moest iemand anders me troosten. Ik ging wel hysterisch doen, maar het zag er zo belachelijk uit, dat ik zelf in de lach schoot. Ik huilde wel, maar dan van het lachen. Degene die me moest troosten, barstte ook in lachen uit, dus het was een grote faal. “Ik kan ook niet acteren, hoor. Maar als je gewoon alleen maar denkt aan zijn knapheid, moet het wel lukken.” zegt Faye. “Ik hoop het.. Maar bel je de roomservice? Ik heb honger.” zeg ik. Faye knikt, en pakt de telefoon.