Hoofdstuk23 Eline Bloemendaal

Ik zit op het bed die drie weken lang van mij is en trek mijn benen op. Alsjeblieft, laat hem nu binnen komen lopen en een goed verhaal vertellen. Een verhaal over het feit dat zij; hem zoende en dat het niets was. Dat hij niet meeging en dat hij enkel bij mij wou zijn. "Fien!", Daan komt de kamer binnen rennen. "Fien is hier niet hoor.", zeg ik en waarschijnlijk klonk mijn stem te hoog en te kut. Een verdwaalde traan verlieten mijn ogen en ik wou nu echt een knuffel. "Hee, Ik weet zeker dat zij; hem zoende. Owen houd van jou, hij praat zelfs over je in zijn slaap.", zegt Daan en dan knuffelt hij me en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Wat? Ik dacht dat je me zou helpen.", hoorde ik en ik keek op naar Owen die dreigend op Daan afliep. Daan stond op, zodat hij weg kon gaan. Owen hefde zijn arm op en net voor de zwaai kon ik hem stoppen. "Daan heeft niks gedaan, hij is opzoek naar Fien en toen zag hij mij en troostte me. Omdat ik jou mis, nu al!", zeg ik en dan loopt Daan weg. "Echt? Wil je me niet heel hard slaan ofzo?", vraagt Owen en ik schud nee. Hij slaat zijn armen om me heen en tilt me op. "Mits je dat van uhmm.. net. Nooit en nooit meer doet!", zeg ik en dan voel ik Owen zijn lippen op de mijne.