Secret • Two

Ivy Hailey Bottoms

Verveeld liep ik door de gangen heen. Ik was eruit gestuurd bij bio. Alleen omdat die mijn mij probeerde te prikken en ik hem sloeg. Ik haat mijn eigen bloed, vooral een naald. ik gruwel er gewoon van. Maar als iemand anders pijn heeft of bloed vind ik het grappig, zolang het maar geen vriend is. Ik ga me dus echt niet melden, alleen omdat ik die man een bloedneus heb bezorgt. Eigen schuld. Ik gromde geïrriteerd toen ik de aula niet kon vinden. Ik zag wel de uitgang, dus liep ik daar naartoe en knalde er bijna tegenop omdat ze te langzaam openschoven. Ik vloekte en liep het plein op, het was toch mijn laatste uur. Ik liep richting mijn motor, zette mijn tas op de zadel en graaide erin om mijn sleutels te zoeken.
"Waar zijn die kutsleutels?!" gromde ik woest, toen ik ze niet kon vinden. Ik hoorde een vaag gegrinnik en draaide me geïrriteerd aan. Die jongen met de streepjestrui stond achter me, Louis geloof ik.
"Wat?" snauwde ik en graaide weer in mijn tas, nu in het middelste vakje.
"Hebbes" mompelde ik toen ik het koude ijzer omsloot van de sleutel en hem eruit trok. Ik gooide mijn tas op mijn rug en keek Louis met opgetrokken wenkrbrauwen aan, hij had nog steeds niet geantwoord.
"Dan niet" mompelde ik, gooide mijn been over de motor heen en zette mijn helm op. Ik schoof de zwarte klep naar beneden, en keek Louis weer aan.
"Nog wat te zeggen? Anders ga ik" zei ik geïrriteerd. Hij antwoordde niet, dus ik startte mijn motor en trapte het standaard eronder weg. Net toen ik weg wou scheuren omsloot een koude hand mijn arm. Ik kon het zelfs door mijn leren jasje voelen.
"Tisser?" gromde ik toen ik de motor had uitgezet.
"Nou, ik vroeg me af of je me thuis kon brengen, aangezien ik hier een uur vandaan woon en mijn band lek is" mompelde hij terwijl hij naar een fiets wees, waar de band inderdaad lek van was.
"Goed dan, ik heb geen reserve helm" zuchtte ik. Hij hief zijn schouders op en sprong achterop. Ik startte de motor weer.
"Waar woon je?" vroeg ik naar achter. Hij vertelde zijn straatnaam en ik glimlachte.
"Dan zijn we buren" mompelde ik en gaf gas, waarna ik met een rotgang wegscheurde. Ik hield nou eenmaal niet van sloomheid.

Toen ik voor het huis van Louis stopte, verbaasde me niet dat zijn huis enorm was. Het feit dat zijn kleren er al niet goedkoop uitzagen betekende bijna automatisch dat hij ook wel een enorm huis zou moeten hebben. Alle huizen in deze straat waren nou eenmaal groot.
"Dankje" zei hij toen hij afgestapt was, ik hief mijn hand op en reed zachtjes - wat me enorm irriteerde - weg naar het huis hiernaast. Mijn huis.