Love #Twenty-Four

Oké feit; ik verveelde me dood. Niall deed overbezorgd, alsof hij m'n moeder was of zo en de andere jongens... tja wat die deden weet ik ook niet. Maar het was dus avond, en Niall was inslaap gevallen. Ik kroop voorzichtig uit het bed, ik miste de sterren. Mijn sterren. Ik had ze lang niet gezien, iets wat me somber maakte. Maar Niall vrolijkte me altijd op, op een of andere manier. Ik schuifelde richting de deur, opende die en liep naar beneden. Eindelijk, beweging. Ik mocht mijn bed niet uitkomen van Niall, want ik moest 'rustig aan' doen. Nou, eerlijk gezegd werd ik er strontchagrijnig van. Ik schoof voorzichtig de verandadeur open, die een piepend geluidje maakte. Ik luisterde, maar hoorde gelukkig niks. Ik wandelde naar buiten. Ik had dit erg gemist, 's avonds met de sterren. Ik ging languit op het vochtige gras liggen, het was erg koud nu maar dat boeide niet. Ik begon wat voor me uit te neuriën, terwijl mijn ogen langzaam dichtvielen. Ik was te moe om weer op te staan, maar ik probeerde het toch. Na vergeefse pogingen viel ik toch uiteindelijk inslaap, onder de sterren.

Ik draaide me om, met een schok ontdekte ik dat de plek waar Justin lag leeg was. Ik schoot meteen overeind. Hij was opgestaan. Ik gromde, rende in alleen een joggingbroek naar beneden maar vond geen Justin. Er vloog een koude windvlaag het huis binnen, en ik rilde. Jezus, wat was het koud hier. Ik liep naar schuifder, wat de oorzaak hiervan was, en wou hem sluiten. Net toen ik hem dicht wou doen en ik de tuin bekeek, zag ik een gedaante midden in de tuin, op de grond liggen. Ik fronsde mijn wenkbrauwen en liep naar buiten. Wie gaat er ooit in de tuin liggen. Toen ik dichterbij kwam, ontdekte ik dat de gedaante Justin was. Ik liep snel op hem af. Zijn lippen waren paarsig, en zijn buik ging zachtjes op en neer. Hoelang lag hij hier al? Ik schoof mijn armen onder hem door, tilde hem met een zwiep op en liep weer terug naar het huis.




Sorry, ik zit op school nu >.<