18

Elena Johnson

Na een hoop liedjes te hebben gespeeld gingen de jongens naar de keuken om even wat water te drinken en wat na te praten over de liedjes. Ik zei dat ik wat hoofdpijn had en hun drukte dus liever wilde vermijden. Ik zou mezelf ook bijna niet meer geloven. Ik had bijna elke dag hoofdpijn, was constant aan het gapen. Aiden was met de jongens mee gegaan en daarom zat ik nu alleen in de garage. Ik keek even om me heen en mijn blik bleef hangen bij de piano. De laatste keer dat ik had gespeeld was op mijn moeders begrafenis. Ik stond op en ging op de pianokruk zitten. Voorzichtig legde ik mijn vingers op de gladde, witte toetsen. Ik keek naar de bladmuziek en bijna automatisch brachten mijn handen de noten op het blad tot leven. Ik kreeg een glimlacht op mijn gezicht. Het was zo lang geleden dat ik voor het laatste had gespeeld, maar het voelde zo fijn om weer muziek te maken. En het verbaasde me dat het nog zo vloeiend ging. Zelfs de meeste lastige overgangen lukten gemakkelijk. Ik stopte met spelen en keek naar de bladmuziek. Als vanzelf begon ik een liedje te spelen dat mijn moeder me vroeger had geleerd. Zachtjes begon ik te zingen. Een traan ontsnapte uit mijn ooghoek, omdat alle herinneringen aan mijn moeder weer terug kwam. Hoe ze altijd geduldig met me bleef oefenen, terwijl ik al lang had opgegeven. Ze had me geleerd om altijd door te gaan. Ik was zo geconcentreerd bezig dat ik niet merkte dat de andere jongens in de deuropening naar me stonden te luisteren. Toen ik klaar was, schrok ik op van hun geklap. Ik keek naar de deur en zag ze een voor een met een grote grijns binnen komen. 'Wauw, Elena! Dat was werkelijk prachtig,' fluisterde Louis. Ik bloosde en wendde mijn blik af. 'Ik was maar wat aan het spelen,' mompelde ik terwijl ik opstond en weer op de bank plaats nam. Hij kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Met zijn duim veegde hij de verdwaalde traan van mijn wang. 'Gaat het?' vroeg hij zachtjes. Ik haalde mijn schouders op. 'Dat liedje heeft mamma me vroeger geleerd, omdat ze het zo mooi vond,' zei ik zachtjes. De andere jongens waren doodstil. Ze wisten duidelijk niet hoe ze hiermee om moesten gaan. 'Nou, waarom zo'n graf stemming,' zei ik en ik probeerde te lachen. Niall kwam aan de andere kant van me zitten. 'We zijn gewoon heel erg onder de indruk van je stem Elena, en daarnaast zijn we bang dat we iets verkeerd zeggen,' zei hij, waarop de rest instemmend knikte. Ik veegde zelf de laatste tranen van mijn gezicht. 'Ga alsjeblieft weer gewoon spelen en trek je vooral niet te veel van mij aan,' zei ik. Louis drukte een kus op mijn wang en stond toen op. Hij nam weer plaats achter zijn piano en de recht ging ook weer klaar zitten. Niall telde opnieuw af en Aiden kwam weer naast me zitten. Alsof er niets was gebeurd gingen ze weer verder. Het verdrietig gevoel verdween langzaam en veranderde weer in een gelukkig gevoel. Geluk omdat ik deze zes fantastische jongens kende en ze nog steeds evenveel van me hielden als vier jaar terug.