Hoofdstuk 11 ~ Nicholas Samuel Archibald Collingwood

Ik volgde Micajah terwijl hij door de ellenlange gangen van zijn kasteel liep. Ik bedacht me hoe vreemd de situatie eigenlijk was; ik had mijn vrouw en mijn opvolger achtergelaten omdat alleen de koningen naar het "optrekje" van de koning mochten. De Opperkoning had zijn rust nodig, maar was ook een statussymbool, hem mocht dus niets overkomen. Zijn huis was geheim, en nu had ik een soort aangenomen heksen-vampier dochter die met me meegekomen was. Nee, ik had haar meegenomen dus feitelijk was het mijn.. overtreding.
Micajah liep de moderne woonkamer in, hij mocht dan wel heel oud zijn, dat wou niet zeggen dat hij op alle vlakken "klassiek" was. Hij had natuurlijk wel de troon die al generaties werd doorgegeven, maar om een of andere reden leek het oude houten geval toch goed bij het moderne interieur te passen.
Zo kwam het dat Micajah, mijn leermeerster en.. wel, ja, mijn vader, op een oude, houten troon zat, en ik in zo'n plastieken komstoeltje, of hoe je het dan wou noemen.
'Nicholas, nu je hier eindelijk in alle rust zit. Hoe gaat het eraan toe?' vroeg Micajah glimlachend. Ik probeerde me degelijk recht te zetten, ik had liever mijn eigen troon thuis.
Ik keek op. 'Laat ik eerlijk zeggen dat mijn Fidelia niet erg blij was dat ik hierheen kwam. We zijn net thuis van.. staatsbezoeken.' mompelde ik. Micajah glimlachte.
'De tijd dat ik het verander, komt waarschijnlijk niet, maar ik zie jou wel nog aanpassen dat de koninginnen wel mee mogen.' Hij knipoogde.
'In opdracht van... , mmm, misschien zie ik het dan wel nog gebeuren.' gaf ik toe. Micajah vond dat ik te veel toegaf aan Fidelia, hij had mijn vrouw nooit echt aangenaam gezelschap gevonden. Fidelia stond graag in het middelpunt van de belangstelling, ze wou opvallen, maar in huiselijke kring was ze zo'n schat. Als je haar niet boos maakte, uiteraard.
'Die Elisabeth van je, dat lijkt me een koppig meisje.' mompelde hij ineens. Ik keek verbaast op. Het was best mogelijk.
'Met zo'n dingen kan je leren leven.' mompelde ik. 'En bepaalde karakters kan je lichtjes omvormen.' niet dat ik zoiets ooit zou proberen, maar Micajah zou zich tenminste geen zorgen maken over mijn mentale gezondheid. Volgens hem was Fidelia al koppig genoeg voor een heel kasteel.
'Maar waarom heb je haar in huis genomen? Je had haar best aan de kant van de weg laten liggen of haar bij haar moeder kunnen laten, maar nee, jij moest naar de heks toe gaan en haar beloven om voor haar dochter te zorgen.' merkte hij lachend op. Ik haalde mijn schouders op.
'Omdat dat nu eenmaal mijn karakter is?' probeerde ik. Macajah leek niet erg tevreden met dat antwoord.
'Wat ga je nu met haar doen? Een vrouw meer in je kasteel, vindt Fidelia dat niet erg? Je weet hoe erg ze erop gesteld is de knapste te zijn, Elisabeth zou voor haar behoorlijke concurentie kunnen vormen. Dan krijg je Sneeuwwitjetoestanden.' zijn ogen schitterden, ik lachte luid.
'Nee, even serieus nu. Waarom, Nicholas? Fidelia wil duidelijk geen concurentie, of denk je misschien Elisabeth aan jouw leerjongen te kunnen koppelen? Hoe heet-ie weer? Nathan?'
'Nathaniel.' verbeterde ik. Daar had ik eerlijk gezegd nog niet over nagedacht. Terwijl ik de tijd wou nemen om daar aan te denken, stormde Elisabeth ineens de kamer binnen. Micajah en ik keken allebei op. Ze leek kwaad.
'Ik word aan niemand gekoppeld! Niemand tenzij ik het zelf wil! Ik word niet zomaar een tweede vrouw van wie dan ook, en laat staan dat ik me laat uithuwelijken!' riep ze uit.