29 # Shit Happens

Gefronsde wenkbrauwen tekenen mijn gezicht wanneer ik Stefan in mijn beeld zie verschijnen.
'Vertel me nou eens waarom je mij zo graag wil weg hebben.' Ik kan me niet meer inhouden. Woede giert door mijn lichaam. Activeert elke hormoon. Een glimlach siert dan ook zijn gezicht wanneer hij ziet wat voor effect hij heeft. Ik snuif hooghartig wanneer ik zijn kinderlijke houding zie. Zijn enige antwoord is dan ook dat hij zijn schouders ophaalt.
'Fijn, dan zoeken jullie het verder zelf maar uit', antwoord ik met een knipoog, waarna ik met opgeheven kin wegloop. De woede giert nog steeds door mijn lichaam, activeert elk klein beetje van mezelf dat ik de laatste tijd heb overwonnen. Ik laat niet met me sollen, dat laat ik niet gebeuren. Ik zal ze eens gaan laten zien wat er gebeurt als je met een persoon als mij fuckt.
Ik wil naar Klaus lopen wanneer ik zie dat hij nog steeds met Caroline danst. Verbazing tekent mijn gezicht als ik zie dat Klaus niet de enige is met een glimlach op zijn gezicht. Caroline probeert haar plezier zo sterk te verstoppen, maar lukken wil het niet echt. Ze heeft het naar haar zin. Ik snap niet waarom ze daar niet gewoon aan toegeeft. Klaus is charmant, dat kan je nou eenmaal niet ontkennen. Mijn blik gaat op zoek naar Rebekah. Ook zij staat nog steeds met Matt te dansen. Al lijkt het bij die twee wel wat stroever te gaan. Ze praten, zacht. Ze lijken zich in hun eigen wereld te bevinden terwijl ze van alles bespreken.
'Wat is je plan, my evil love?'
Ik draai me om. Twee blauwe ogen proberen mijn emoties te peilen, wetend dat ik me weer van alles in me hoofd haal.
'Niets', antwoord ik onschuldig. Hij haalt zijn wenkbrauw omhoog, maar ik geef niet toe. Hij laat zijn vingers langs mijn kaak, via mijn jukbeenderen over mijn arm gaan.
'Tell me.' Ik probeer vol te houden, maar weet dat ik uiteindelijk toch wel breek.
'Ik heb besluiten Klaus toch te helpen', beken ik eerlijk.
'Met wat?' Zijn ogen schieten de kamer tot hij de bruine ogen van Elena vinden. Ik zie zijn kaak verstrakken wanneer hij haar emoties ziet. Blijkbaar kan hij die van haar ook aardig goed lezen. Minpunt.
'Oh, niets bijzonders', antwoord ik vluchtig terwijl ik langs hem heen loop. Volgens mij is Damon niet geheel eerlijk tegen me geweest de laatste tijd.
Zonder enige twijfel ontrek ik mezelf even van de groep. Ik moet even wat frisse lucht om een plan te verzinnen. Eenmaal buiten ga ik op de trap zitten, maar daar lopen constant mensen langs. Ik loop verder, om het huis heen naar de tuin. Allerlei planten en bloemen kleuren, zelfs nu het donker is, nog de tuin. Ik ga op een bankje zitten en laat mijn blik naar boven glijden. Het is een heldere nacht. De maan is nog maar een klein streepje. Nog ongeveer een halve maand en dan zal de maan weer vol zijn. Een grote grijns verschijnt wanneer ik een van de sterrenbeelden herken. Een jongen uit het laatste dorpje waar ik ben geweest, heeft me al die dingen geleerd. Eerst vond ik het saai, maar nu.. prachtig.

'Het spijt me dat ik zo bot was', klinkt er een bekende stem achter me.
'Dat geeft niet. Ik snap dat je me niet vertrouwt', reageer ik schouderophalend. Elena kijkt even verbaasd en die blik verdwijnt niet wanneer er een gesuis door de tuin klinkt. Haar ogen worden groot wanneer haar adem verdwijnt. In haar schouder zit een pijltje.
'Wat doe je?' vraagt ze ademloos. Ik zie hoe haar blik verwazigt. Snel ren ik naar haar toe om haar op te vangen.
'Oeps.. vergeten', mompel ik. Uit de bosjes komt een jongen gelopen, niet iemand die ik herken.
'Ik neem het vanaf hier wel over', zegt hij met een knikje. Ik knik langzaam en wacht tot hij en Elena in de duisternis verdwenen zijn. Ondanks dat ik Elena en Stefan eens goed wilde laten merken wie hier de baas is, voel ik nu toch geen goed gevoel. Geen gevoel van wraak, eerder een gevoel van een steeds groter groeiende schuld.