064 Elvyne de Elementa

'Wat. Was. Dat?!' roept Aine vol van verbazing. 'Dat,' zeg ik rustig. 'Was Fay die er genoeg van kreeg. Tanin. Had je die niet zien aankomen?'
'Nee. Ze dacht er niet bij na.' Zijn stem was nog kil en ik krimp even in elkaar. 'En trouwens, Fay heeft bezoek. Van een jongen.'
'Is Timon hier?!' gilt Aine. 'Ik ga ook.' zeg ik zachtjes en ik neurie in mijn hoofd het nederlandse volkslied. 'Waar ga je heen?' vraagt Tanin kil. 'Naar mijn kamer.' zeg ik rustig en ik loop naar mijn kamer. Ik doe de deur open en mijn mond valt open van verbazing. 'Jaymond!' piep ik. Hij kijkt op en legt iets op zij. Ik zie dat het de tekening is die ik een tijdje geleden had gemaakt. Jaymond glimlacht. Ik ren naar hem toe en knuffel hem. 'Ik heb je gemist.' Hij grijnst en gaat op mijn bed zitten. Ik kom naast hem zitten. 'Ik jou ook Elvy. Timon en ik hebben toestemming gekregen om jullie op te zoeken. Is het hier een beetje leuk?' Ik schud treurig mijn hoofd. Hij kijkt me vragend aan. 'We zitten hier dus met 1 grote familie samen, verdeeld onder 3 gezinnen. Mijn gezin bestaat dus uit de elementen. Terra, Indy, Layke, Aïr en... Tanin.'
'Wat is er met die laatste? Tanin?' Ik barst in huilen uit en Jaymond trekt me tegen hem aan. Tanin! Vertel het hem. Ik kan het niet. Van mij mag je alles vertellen. Maar laat me daarna weer met rust alsjeblieft! 'Ik breng je wel naar hem.' snik ik en ik haal diep adem. 'Hij vertelt het wel.' Op dat moment word de deur open gedaan. Tanin staat in de deuropening. 'Ik weet dat je het niete fijn vind om haar zo te zien joch. En ja, ze heeft me geroepen en ja, ik kan gedachte lezen. Kom je nu mee?' vraagt hij. Jaymond kijkt naar mij en ik knik. Ze lopen samen de kamer uit en ik ga op bed liggen. Dankje. Denk ik nog en dan ga ik naar mijn gedachtepaleis. Ik barst weer in tranen uit en kruip in een stoel. Ik wist twee dingen over Tanin. 1. Hij maakt me zwak. 2. Ik moest me zo snel mogelijk kunnen verdedigen. Maar de vraag was: Hoe? Ik rolde me op en keek in het niets. Ik was verdoofd. Ik weet niet hoe lang ik hier zo lag, maar het was best lang. Uiteindelijk werd ik uit mijn trance gehaald door 2 handen die voor mijn gezicht heen en weer gingen. 'Wat moet je?!' vraag ik aan Tanin. Om de een of andere rede was stond zijn gezicht gekweld. 'Wat is er?' vraag ik wat rustiger. 'Wat is er met je aan de hand?' vraagt hij. Ik kijk hem vragend aan en er verschijnt een spiegel. Tanin houd hem voor mijn gezicht en ik schrik. IK had donkere wallen onder mijn ogen en mijn meestal schitterende ogen waren gedoofd. Ik zag er levenloos uit. Als een zombie. 'En negeerde je me nou net of..'
'Ik negeerde je niet. Ik merkte je niet op.'
'Wat is er met je aan de hand? Net... net zag je er nog beter uit.'
'Ik wil niet bot doen hoor Tanin. Maar jij weet ook wel waar het door komt. Heb je me opzettelijk zo zwak gemaakt of kwam dat je gewoon goed uit? Ja, je wist niet hoe ik zou reageren. Maar ik had gelijk. Je hebt echt een hart van steen. Er is écht nooit een dierbare van je afgenomen hè?' Hij schud zijn hoofd. 'Ik hoop voor je dat dat zo blijft.'
'Je moet eten. En slapen. En je opknappen.'
'Dat wist ik nog niet.'
'Ik meen het. Je lijkt op een zombie.' Ik knik. 'Wat heb je eigenlijk met Jaymond gedaan?'
'Hij is bij Aine. Ik heb hem gewoon gezegd dat ik je pijn hebt gedaan. Hij ging wel even tekeer. Maar daarna heb ik gewoon verteld hoe je met dit alles omgaat. Hij vond dat je goed reageerde.' Ik glimlach. 'En toen heb ik gezegd dat ik je ging zoeken.'
'Hoe wist je dat ik hier was?'
'Ik kon je gedachten niet meer horen.' Ik knik. 'Het spijt me.' Ik keek hem even verbaasd aan. 'Dankje.' Hij glimlacht. 'Ik weet wat je zag. Ik.. Keek mee.' Ik kijk hem weer aan. 'En weet je, ik vond het niet fijn om te zien.'
'Begrijpelijk.'
'Nee, om jóu zo te zien. Ook al ontkeenen we het erg, je bent mijn zusje.' Ik glimlach. 'En jij mijn broer. Ik dacht echt dat je dood was toen Aine's broer je droeg.' Hij glimlacht en steekt zijn hand uit. 'Vergeven?' Ik pak zijn hand aan.
'Vergeven maar niet vergeten. Denk de volgende na voor je zoiets stoms iemand aan doet.'
'Beloofd.' Ik glimlach. 'Kom weer terug. Je moet echt wat eten en even douchen.' Ik knik en doe mijn ogen dicht. Meteen ben ik weer in mijn kamer. Ik loop naar mijn spiegel en schrik weer. Nu zag ik er echt niet zo vreselijk uit als net. Tanin komt mijn kamer binnen en staart me ook aan. 'Je bent weer normaal.' zegt hij. 'Ik weet ook niet hoe het komt.'