Prologue

‘We’re gonna marry in private, just keeping it small you know. Louis is famous all around the world, a big wedding is the last thing he wants.’ De woorden van Eleanor spoken door mijn hoofd terwijl ik de gasten afspeur op zoek naar bekende gezichten. Voor een kleine bruiloft waren er wel belachelijk veel mensen. Teleurgesteld concludeer ik dat er niemand is die ik ken. Dat was ook helemaal niet zo gek. Uiteindelijk was ik de enige basisschool vriendin met wie Eleanor nog echt contact had. En andersom. Langzaam draai ik me weer om, zodat ik met mijn gezicht naar het altaar zit. Ondanks dat ik een uur te vroeg was gekomen was het al erg druk en het maakte me nerveus. Mijn angst voor grote menigtes was er altijd al geweest sinds de basisschool. Elke keer als ik me in een grote groep bevond dacht ik er weer aan terug. Snel schud ik mijn hoofd. Niet vandaag. Vandaag moest ik blij zijn voor Eleanor en Louis, de receptie in mijn eentje doorstaan en vervolgens nog naar huis zien te komen zonder dronken te zijn. Niet terug denken aan sentimentele jeugdherinneringen.
Achter me hoor ik luid gelach en gepraat. Het zijn mannenstemmen, jonge mannenstemmen. Steeds sneller komen ze dichterbij totdat ik voel dat ze naast mij plaats nemen. ‘It was like, yeah, kind of weird.’ ‘We all know what you’re trying to tell us Harry.’ Weer klinkt er een lachsalvo. Voorzichtig kijk ik vanuit mijn ooghoeken naar de kant waar de stemmen vandaan komen. Door mijn lange, blonde haren zie ik niet veel. Alleen vier in pak gehesen lichamen. ‘And after that I realised that that not all the blond girls are dumb.’ Met opgetrokken wenkbrauwen draai ik mijn hoofd naar rechts. ‘No shit, Sherlock.’ Het floept er uit voordat ik er erg in heb. De jongen naast mij kijkt meteen mijn richting op. ‘Well hey blondie, how are you doing?’ Zijn krullen deinzen licht op en neer. Twee fel groene ogen kijken me onderzoekend aan. ‘I’m fine, thanks.’ ‘Didn’t meant that as a question, but okay.’ Zijn mond vormt zich in een enorme grijns. Nonchalant haalt hij zijn schouders op. ‘So how did you knew my name?’ Zijn lach word nog breder. ‘I don’t know your name, I’m a blonde girl so I might be a little dumb.’ Ik lach breed naar hem. 1-0 voor mij. ‘Sherlock, you called me Sherlock. I think you’ve discovered my secret name.’ ‘Not that dumb after all.’ ‘Just keep it a secret.’ Hij legt zijn vinger op zijn lippen om aan te geven dat het een geheim is. Ik schud mijn hoofd en probeer me weer op het altaar te concentreren. Wat niet helemaal lukt aangezien de jongens maar blijven lachen en staren. Uiteindelijk geef ik het maar op en kijk weer naar rechts. ‘My real name is Harry. H-a-r-r-y. Thought I’d spell it for you because you’re not that smart.’ ‘Thanks, really needed that. You can call me Rose.’
Op dat moment start de muziek. De houten deuren gaan open. Voordat ik mijn blik op Eleanor vestig, die er fantastisch uitziet, kijk ik nog een keer naar de vier jongens. Totaal wanhopige types. Tenminste, dat denk ik. Totdat mijn ogen recht in een paar bruine ogen kijken. Verward kijk ik weg. Het was veel beter om naar Eleanor en Louis te kijken. En dan realiseer ik me dat het de andere vier leden van Louis zijn band zijn: One Direction.