11.

Isabel zat ineengedoken op de bank, ditmaal zonder een boek in haar handen. Ze had haar armen over haar opgetrokken knieën geslagen en staarde afwezig voor zich uit.
Ze keek verstoord op toen de jongens binnenkwamen. Ze sloeg haar ogen neer en beet op de binnenkant van haar wang.
‘Isabel.’ Harry’s stem liet haar weer even opkijken en ze zag hem nerveus voor haar staan.
‘Het spijt me. Ik had je vertrouwen niet mogen beschamen. Ik wilde gewoon weer eens contact hebben met de buitenwereld.’ Zei hij zacht.
Isabels blik bleef voor enkele tellen neutraal, maar toen knikte ze met een kleine glimlach.
‘Excuses aanvaard.’
Harry keek even ongemakkelijk naar de jongens, maar die wisten ook niet wat ze nu moesten doen. Louis nam uiteindelijk het initiatief en ging naast Isabel op de bank zitten. De jongens verdeelden zich over de overgebleven stoelen en staarden een beetje voor zich uit.
‘Ik weet hoe jullie je voelen.’ Isabels zachte stem liet hen naar haar kijken en ze speelde opgelaten met haar vingers.
‘Dat opgesloten gevoel, het afgesloten zijn van de buitenwereld, ik ken het.’ Zei ze.
Dit was de eerste keer dat de jongens haar over haar eigen gevoel hadden horen praten. Isabel had echter al sinds vier jaar niet meer over haarzelf gesproken op die manier, laat staan tegen vijf jongens van haar leeftijd die ze moest beschermen.
‘Hoe bedoel je?’ Vroeg Louis voorzichtig toen Isabel niet verder ging.
Ze keek hem met haar blauwe ogen nadenkend aan. Haar blik was zo intens dat Louis niet weg kon, of wilde kijken. Haar gezicht veranderde voor zijn ogen. Het emotieloze masker dat ze altijd droeg viel af, en voor het eerst zag Louis echte pijn in haar ogen.
‘Ik ben zelf ook een beschermde getuige geweest.’ Mompelde ze.
‘Waarom?’ Vroeg Niall zacht.
Louis keek hem even boos aan toen Isabel haar blik afwendde en vervolgens op Niall richtte, maar hij leek het niet te merken.
‘Ik was zestien jaar oud toen ik mijn ouders vermoord zag worden.’
De blikken van de jongens veranderden op slag in medelijden, en zelfs Harry kon zijn schok niet verbergen.
‘Mijn vader was ook een FBI-agent. Hij had de jacht op een beruchte crimineel geopend, maar hij werd onvoorzichtig. De man ontdekte hem en volgde hem naar ons huis. Mijn ouders hadden geen schijn van kans, maar hij kreeg mij niet te pakken.’ Een enkele traan gleed over haar wang en ze veegde hem verbaasd weg.
Voor enkele tellen keek ze naar het zoute druppeltje op haar vinger, maar toen ze merkte dat de jongens haar nog steeds aankeken veegde ze haar hand snel langs haar trui.
‘De man heette Darren Kyles. Ik heb twee jaar ondergedoken gezeten, met een andere identiteit en een nieuw leven. Na één jaar werd ik ontdekt, en ik ontsnapte met hulp van een van de agenten die mij beschermde. James was een man van vijfenveertig jaar oud, en hij was de enige met wie ik daarna nog contact had. Ik ging niet meer naar school, ik kreeg geen nieuwe identiteit, ik bleef altijd binnen.’
Louis slikte even toen hij haar gebroken uitdrukking zag en hij maakte een beweging alsof hij zijn arm om haar heen wilde slaan. Hij deed het echter toch niet, bang voor haar reactie.
‘Na het tweede jaar werden we weer ontdekt. James kwam om, en de crimineel Darren Kyles werd uitgeschakeld. Ik mocht weer naar buiten, ik kon weer vrij zijn. Ik ben bij de FBI gegaan om mensen zoals ikzelf ooit was te beschermen met mijn leven. In nagedachtenis aan mijn ouders en aan James.’
Het was een hele tijd stil toen Isabel zweeg. De jongens dachten allemaal na over haar verhaal.
‘Mag ik vragen hoe Darren Kyles werd uitgeschakeld?’ Vroeg Harry toen.

Zou het nog eens lukken om tot in de top te komen?