10.

Er gingen twee weken voorbij in het grote huis. De jongens raakten, met tegenzin, gewend aan hun nieuwe leven en aan Isabel. Harry probeerde zo voorzichtig mogelijk met alles te zijn, maar hij vond het verschrikkelijk om zo opgesloten te zitten.
Hij was dan ook diegene die het meeste te klagen had over alles. De bedden lagen niet goed, er was niets te doen en Isabel was veel te afstandelijk.
De jongens zaten bij elkaar op de kamer, Isabel was een uur eerder weggegaan en had de smeekbedes van de jongens positief ontvangen. Ze mochten voor deze keer gewoon boven blijven, zolang ze maar binnen bleven.
‘Ik verveel me.’ Zuchtte Niall.
‘Ik weet wel iets wat we kunnen gaan doen.’ Harry’s ogen glommen van opwinding, en de jongens keken hem verbaasd aan.
‘Kom.’ Harry stond op en opende de deur van hun slaapkamer.
‘Wat ben je van plan Harry? Je weet toch dat Isabel zei dat we-’
‘Houd toch je mond Louis, dit is de enige kans die we hebben.’
Voordat Louis hem had kunnen grijpen sprintte Harry al door de gang, richting de voordeur.
‘Harry! Niet doen!’ Bromde Liam.
Harry negeerde de jongens en greep naar de deurklink. Tot zijn grote teleurstelling en frustratie ging deze echter niet open.
‘Ze heeft ons opgesloten.’ Bromde hij.
‘Harry, houd op! Je weet dat dit niet mag. We zijn hier voor onze eigen veiligheid.’ Piepte Niall.
Harry haalde zijn schouders op en keek de jongens nijdig aan.
‘Vinden jullie het dan leuk om hier zo opgesloten te zitten? Om afgesnauwd te worden door Isabel voor niets?’
‘Niet voor niets, Harry. Isabel beschermt ons, maar ze is wel streng. Zoals met dat kommetje-’
Zayn’s woorden werden afgekapt toen Harry naar Isabels slaapkamer rende, en de jongens renden automatisch achter hem aan.
‘Isabel heeft een laptop, misschien zit er internet op!’
Tot Harry’s grote verbazing was de deur gewoon open, hij zag Isabel er niet voor aan om hen honderd procent te vertrouwen. Hij keek door haar kamer heen en probeerde iets te vinden wat er niet thuishoorde.
Er stond een kleine sporttas, een grote boekenkast vol met oude boeken en een opgemaakt bed.
Hij liep haastig naar de sporttas en knielde erbij neer.
‘Niet doen!’ Louis’ hand sloot zich om Harry’s arm en probeerde hem weg te trekken.
‘Laat me! Ik word gek zonder enige vorm van contact met de buitenwereld.’ Snauwde Harry.
Hij woelde in haar tas, maar hij voelde alleen maar de zachte stof van kleding en verschillende paar schoenen.
‘Daar zul je niets vinden.’
De jongens verstijfden ieder en draaiden zich langzaam om.
Isabel stond met een ondoorgrondelijke uitdrukking in de deuropening en keek strak naar Harry.
‘Isabel, we probee-’
‘Ik weet dat jullie hem probeerden te stoppen Louis, ik sta hier al een tijdje. Ik ben echter wel diep teleurgesteld in jou, Harry. Ik dacht dat je slimmer was.’ Isabels ogen vlamden, en dat was de enige manier waarop de jongens konden afleiden dat ze woedend was.
Zonder nog maar een woord te zeggen draaide Isabel zich om en liep, met onhoorbare voetstappen, de gang uit.
Zayn, Liam, Louis en Niall keken elkaar even ongemakkelijk aan en keken toen gezamenlijk met afkeurende blikken naar Harry.
‘Bedankt, Harry. Ben je nu tevreden?’ Liam knikte naar de kleren die overal op de grond lagen.
‘Ik.. Het, ik bedoel… Het was niet mijn bedoeling..’ Stamelde hij.
‘Het was niet je bedoeling om betrapt te worden, zal je bedoelen.’ Zei Louis.
Harry liet zijn schouders zakken en zuchtte diep.
‘Het spijt me jongens, ik weet dat ik het niet had moeten doen.’ Mompelde hij.
‘Dat moet je niet tegen ons zeggen, jongen.’ Zei Zayn.

Foei Harry:D