7.

‘Wat is er in die kast?’ Vroeg Niall, terwijl hij wees naar een zwarte, metalen kast aan het begin van de kamer.
‘Dat is mijn wapencollectie’ Zei Isabel.
De nieuwsgierige blikken van de jongens lieten haar even glimlachen en ze wenkte ze mee terwijl ze naar de kast liep.
Ze stroopte haar mouw op en haar zilveren, grote horloge kwam tevoorschijn.
Met een vluchtige knipoog naar Louis, die haar onbegrijpend aankeek, zette ze haar nagel in de kleine naad en het horloge sprong open. Aan de onderkant zat een grote, rode knop en aan de bovenkant zat een sleutel vast.
Ze trok de sleutel eruit en opende langzaam de kast.
De jongens voelden hun monden openvallen toen ze keken naar de verschillende wapens die er hingen.
Messen, boksbeugels, honderden doosjes vol met kogels en tientallen geweren waar ze niets van af wisten, hingen daar in hun dodelijke pracht.
‘Kun je ze allemaal gebruiken?’ Vroeg Zayn zacht.
Isabel knikte en keek toen met een soort afkeurende blik naar de wapens. Voordat de jongens iets hadden kunnen vragen, sloot ze de deuren en draaide ze zich om.
‘Dan is er ook nog de oefenruimte. Die is bedoeld om te trainen, en als jullie dat willen kan ik jullie leren hoe jullie jezelf moeten verdedigen.’
Isabel wees met een vaag gebaar naar een open gedeelte naast de woonkamer waar een grote, dikke mat lag, een balk aan het plafond hing en een boksbal op de grond stond.
‘Waar was die knop in je horloge voor?’ Vroeg Liam nieuwsgierig.
‘Dat is voor noodgevallen.’ Zei Isabel simpel.
De jongens knikten en Isabel leidde ze zwijgend terug naar boven.
‘Het luik is van binnen gewoon te openen, dus jullie hoeven niet bang te zijn om hier opgesloten te zitten. Tenzij het nodig is.’
De jongens realiseerden dat die laatste woorden erop duidden dat ze wel degelijk opgesloten werden als Isabel wegging, en ze zuchtten een beetje nijdig.
Isabel keek Louis, die naast haar liep, even aan en voor één kort moment was de strenge blik van haar gezicht verdwenen. Voor even zag Louis het meisje dat ze werkelijk was. Met een pijnlijk verleden, een doel in haar leven en een oprecht hart.
Isabel wendde echter haar gezicht weer af, en met verwarde gedachtes liep Louis achter haar aan naar boven.
Eenmaal terug in de woonkamer greep Isabel een leeg papier en een van de pennen van een bureau.
‘Vertel me wat jullie graag zouden willen hebben. Ik kan niets beloven, maar ik zal mijn best doen.’ Zei ze.
De jongens keken elkaar even nerveus aan en Isabel klakte even met haar tong.
‘Gitaar, dat is toch het instrument dat jij bespeelt, nietwaar Niall?’
Niall knikte even en Isabel schreef met sierlijke letters het instrument op.
‘Een piano kan ik niet beloven, maar een keyboard moet wel lukken. Dat wordt er ook gespeeld toch?’
Liam en Louis knikten zwijgend en keken toe hoe Isabel weer begon te schrijven.
‘En iets van DVD’s of games?’
‘Ik vind Fifa wel leuk.’ Zei Harry aarzelend.
Isabel knikte hem even toe en schreef nog enkele dingen op het lijstje.
‘Oké, ik ga nog even kijken wat er van boodschappen moet worden gehaald,- jullie eten meer dan ik in een hele week-, en dan ga ik proberen iets te regelen. Als jullie nu even mee willen lopen..’ Ze wees een beetje verontschuldigend naar het verscholen luik en de jongens stonden op.
‘Zolang je maar snel terug bent.’ Mompelde Louis nog, en de jongens verdwenen door het luik naar de schuilkelder.

Jammer dat het niet lukte gisteren! Dacht dat 22 kudo's wel zouden lukken met 163 abo's, maar blijkbaar niet.. Voor diegene die wel een reactie/kudo hadden achtergelaten, heel erg bedankt:) Enjoy!