5.

Nog geen zes uur later stond Isabel weer fit naast haar bed. Ze pakte haar kleding uit de sporttas naast haar bed en liep de kamer uit.
Een korte blik in de kamers waar de jongens sliepen vertelde haar dat ze allemaal nog diep in slaap waren, en zachtjes vervolgde ze haar weg naar de badkamer.
Ze sprong onder de douche en waste zichzelf grondig. Het was een van de procedure regels, je moest er altijd verzorgd uit zien. Als je dan moest vluchten van het huis, kon je zonder enige argwaan ergens een hotelkamer boeken of het openbaar vervoer gebruiken.
Toen Isabel een half uurtje later haar haren gedroogd had en een laagje makeup had aangebracht ruimde ze direct weer alles op. Het moest lijken alsof er nooit iemand was geweest.
Ze liep naar de keuken en begon een ontbijt klaar te maken. Ze had geen idee wat de jongens graag aten, dus ze maakte van alles wat. Een grote, sterke kan koffie stond te dampen in het midden van de tafel, omringd door broodjes en zuivelproducten.
Toen het tien uur was liep ze naar de kamers waar de jongens sliepen en ze wekte hen met enkele ferme tikken op de deuren.
‘Ik snap dat jullie nog moe zijn, maar anders kunnen jullie vanavond niet meer slapen.’ Legde ze uit toen ze een paar gefrustreerde opmerkingen ontving.
Een kwartiertje later zat ze met de vijf jongens aan tafel. Hun haren zaten helemaal in de war, hun ogen waren omringd door donkere kringen en ze hadden nog de slaapkleding aan die gekreukeld om hun lichamen viel.
‘Smakelijk.’ Zei een van de jongens opeens.
Isabel fronste even en de jongens keken haar behoedzaam aan. Dit meisje leek zo streng te zijn, terwijl haar uiterlijk dat niet zou zeggen.
‘Ik weet jullie namen niet. Ik heb ze even gehoord van agent Mason, maar ik krijg jullie dossiers pas over een week.’ Zei ze.
‘Ik ben Louis. Dat zijn Harry, Liam, Zayn en Niall.’ Zei een van hen.
Isabel knikte en keek eenieder aandachtig aan.
‘Het spijt me. Ik ben nooit zo goed met mensen van mijn leeftijd geweest.’ Zei ze prompt.
Niall grinnikte even zachtjes en pakte twee broodjes van de plank.
‘Je bent geloof ik toch iets ouder dan ons.’
‘Ik ben tweeëntwintig. Jullie lijken me niet zo heel veel jonger. Achttien? Negentien?’ Ze hield haar hoofd een beetje schuin en dronk van haar koffiemok.
‘We zijn allemaal negentien, behalve Louis, die is tweeëntwintig.’ Zei Harry.
Isabel knikte even en nam Louis in haar op. Hij had inderdaad minder kinderlijke kenmerken in zijn gezicht, hoewel hij nog niet echt opviel tussen de anderen.
Ze aten zwijgend hun ontbijt op en de jongens keken Isabel verwachtingsvol aan.
‘O ja, jullie weten natuurlijk niets van hier. Ehm.. Nou, het zal niet spannend klinken, maar we blijven gewoon binnen. Jullie mogen onder geen beding naar buiten, voor jullie eigen veiligheid. Jullie moeten wegblijven van de ramen. Er zit een spiegeleffect op, zodat niemand naar binnen kan kijken, maar in de avond kan men schaduwen zien als er hier licht is. Ik heb hier voornamelijk alleen geleefd, dus ik heb niet veel spullen ter vermaak. Veelal boeken. Ik ga overleggen met het bureau of ik muziekinstrumenten kan krijgen, daar jullie een band zijn. Ook ga ik kijken of ik andere spullen kan krijgen, jullie kunnen straks op een papier schrijven wat jullie normaal gebruikten op een dag.’
De jongens knikten zuchtend en begonnen samen de tafel af te ruimen.
Wat een hel.

Ik heb de jongens enkele maanden ouder gemaakt dan dat ze eigenlijk zijn. Ik heb dit verhaal een hele tijd geleden geschreven, en toen heb ik ze allemaal +1 jaar ouder gemaakt..
Zou het lukken om vandaag in de top te komen? Met al die lieve 140+ abo's moet dat toch wel lukken of niet?