Chapter 28 ~ Harry Styles

Elk barstje, elke oneffenheid in het plafond had ik al geïnspecteerd. Hoe kon ze van mij verwachten dat ik zou toestemmen? De teleurstelling droop van haar gezicht af toen ik mijn hoofd schudde. Meteen kwam het gezicht van Eleanor naar boven en ik sloot, hopend het beeld kwijt te raken, mijn ogen. Je hebt het verpest, door jou is alles verpest! Mijn ogen schoten open en ik begon sneller te ademen. Die woorden, gevormd met Louis zijn stem, achtervolgde me al sinds de dag van het ongeluk.

Door gerommel op de gang, open ik mijn ogen. Uiteindelijk, na de gedachten die me treiterden, was ik in slaap gedommeld. De rode cijfers die op mijn wekker flikkerde, gaven weer dat het bijna half tien 's ochtends was. Ik rekte me uit waardoor het laken iets van me afzakte. De deur ging krakend open en ik keek verstoord naar de deuropening waar het gezicht van mijn psycholoog verscheen. Argwanend ging ik rechtzitten en liet mijn benen langs het bed zakken. Als hij opdaagde was er ofwel iets mis ofwel wou hij weer met me praten, waar ik geen behoefte aan had.

'Ik heb met je vriendin gepraat.' begon hij en keek me over zijn zwartmonturen bril aan. Onbewust kneep ik in mijn matras tot mijn knokkels wit zagen waarna ik mijn handen terug ontspande. Hij verschoof de plastic stoel zodat het recht voor me stond en nam plaats. Mijn geduld begon op te raken. Wat had hij gezegd of beter, wat had Sarah gezegd? Zijn adamsappel bewoog navenant hij slikte. 'Eleanor,' Hij keek me recht in mijn ogen aan waardoor ik de neiging kreeg om mijn gezicht van hem af te wenden, maar dat gunde ik hem niet, 'moet de basis verlaten.' Hij sprak langzaam zodat hij er zeker van was dat het tot me doordrong. 'Je vriendin heeft aangeboden om haar bij jullie te laten intrekken, maar jij hebt geweigerd.' Ik keek hem strak aan en duwde mijn tot vuist gebalde handen in mijn matras. 'Waarom?' Ik schudde mijn hoofd. 'Alsof je dat niet weet.' mompelde ik. Zonder iets te zeggen, bleef hij me aankijken. 'Ze heeft het je vast en zeker verteld.' Ik verhief mijn stem, stond recht en begon te ijsberen. 'Ze laat je teveel aan Louis denken.' Hoe gespannen ik me voelde, hoe rustig hij zich leek te voelen. 'Je kan haar toch niet aan haar lot overlaten?' Ik beet op mijn lip en besefte maar al te goed dat hij gelijk had, maar ik wilde het niet. 'Het is mijn huis.' mompelde ik. 'En die van Sarah.' Ik ging stilstaan en staarde naar mijn voeten.

'Ik denk niet dat ik haar onder ogen kan komen.' Ik ging wanhopig met mijn handen door mijn haar en zuchtte gefrustreerd. 'Je bent bang voor haar reactie.' stelde hij vast. Ik knikte niet hoewel hij gelijk had. Hij stond recht, zuchtte en kwam voor me staan. 'Ze neemt het je niet kwalijk.' Ik kuchte als teken dat ik hem niet geloofde. 'Ze is zelfs bereid om naar hier te komen om met je te praten.' Een angstig gevoel beklemde me. 'Harry, je hebt toestemming om vandaag naar huis te gaan, maar zij loopt daar rond of je nu wilt of niet.' Mijn mond viel lichtjes open. Huis, het klonk zo verleidelijk dat ik er alles voor over had.