De 100e Hongerspelen - 125

“Naëlle, dat meisje uit tien, ligt hier wat verderop zwaar gewond in de struiken, Kayla weet haar liggen. Kunnen jullie proberen haar zo voorzichtig mogelijk naar een lege grot te brengen? Liefst proberen haar niet te veel aan te raken.”

“Natuurlijk”, zei Seija. “Misschien eerst een grasmat of zo weven, om haar te vervoeren. Er is hier genoeg lang gras in de buurt te vinden.”
“Goed idee”, knikte Vania. “Ik vraag Selm straks wel of hij ook komt helpen, Xandrijn ontzien we vandaag best nog wat.”
“Oké”, zei Kayla. “Misschien kan Rue helpen met de grasmat?”
“Ik zal het haar even gaan vragen”, zei Vania lachend. Ze liep naar haar de grot die ze met Rue en Ian deelde. “Rue, Kayla en Seija vragen of je hen even wilt helpen?”
“Waarmee?”, vroeg het meisje.
“Een grasmat weven”, glimlachte Vania.
“Waarvoor?” Vania aarzelde even.
“Om op te slapen, voor nog iemand die bij ons komt.”
“Oh, oké”, zei kleine Rue. Ze liep de grot uit naar Seija en Kayla. Vania keek het meisje lachend na. Ze liep zelf de grot verder in op Xandrijns rugzakken uit te laden en alles bij de voorraden te leggen. Zoals ze voor iedereen eerder al gedaan had, vulde ze een rugzak voor hem met eten voor een dag en drinkwater. Zoals hij gevraagd had kreeg hij ook een van de twee tenten. De tweede tent besloot ze aan Selm te geven. Die dikke truien konden nog van pas komen voor ieder die de wacht moest houden. Alleen was nu nog de vraag wat ze aan Naëlle moest geven…
“Ian?”, riep ze zacht.
“Ja lieverd?”
“Zou je het erg vinden als Rue ook bij ons in de slaapzak sliep? Ik heb dekens nodig voor Naëlle, maar dan moet ik Seija en Kayla iets anders kunnen geven.” Ian, die al gehoord had wat er met Naëlle aan de hand was, keek bedenkelijk.
“Ik denk dat Rue beter alleen slaapt, wij kruipen er later bij en anders wordt ze wakker. Kan je niet aan Xandrijn vragen of die tenten groot genoeg zijn voor twee?”
“Hmm, dat zou kunnen”, ging Vania aarzelend akkoord. “Vraag jij het hem anders even, en breng hem zijn rugzak.”