De 100e Hongerspelen - 122

“Haymitch!”, Glafira sprong op toen de man binnenkwam.
“Ook blij om jou te zien, schat”, grijnsde hij. Glafira rolde met haar ogen. Ze had het nooit zo goed met Haymitch kunnen vinden, niet zoals haar moeder. Hoewel, de vraag was of zelfs haar moeder het ooit zo goed met hem had kunnen vinden.
“Hoe is het met mijn ouders? En de opstand en…?”
“Je hebt de groeten van je moeder, waarschijnlijk ook van je vader als ik hem gezegd had dat ik hierheen kwam.” Vania’s familie kwam er bij staan. “Hallo”, begroette Haymitch hen.
“Hallo”, knikte Vania’s vader.
“Mama!” Vania’s jongste zusje kwam de woonkamer uit gerend. “Wordt Rue ons nieuwe zusje?”
“Dat weet ik niet, lieverd”, zei Vania’s moeder. Ze keek naar Haymitch. “Is er nog nieuws?”
“Daar kwam ik voor, Katniss en Peeta doen mee met de opstand, en we hebben Adriënne Snow ook.”
“Hoezo, hebben? Zijn moeder en zij nog steeds vriendinnen?”
“Ja, maar dat zou je niet zeggen als je hen nu bezig zag. De rebellen wilden Adriënne gevangen nemen, maar Katniss weigerde. Het was Adriënne zelf die Katniss overtuigde, en nu speelt Katniss voor strenge cipier. Ze staat dus aan onze kant en is tegelijk onze gevangene, we hebben haar nodig om Snow eronder te krijgen.”
“Daar begrijp ik niks van”, zuchtte Glafira. Haymitch keek op zijn horloge.
“Het zou nu zowat moeten uitgezonden worden, voor de tweede keer. Vanmorgen ook al.” Met z’n allen liepen ze naar de tv. Al gauw kwam het bericht waar Haymitch op doelde. Een spotgaai verdween in het scherm, al snel gevolg door een foto van Adriënne. De foto werd verkleind naar een hoek van het scherm en Peli Holaine kwam in beeld. Ze zag er behoorlijk geschrokken zenuwachtig uit en haar stem klonk aarzelend toen ze begon te praten.