De 100e Hongerspelen - 121

Vania, Kayla en Rue schrokken van het kanon.
“Mama? Wat is er gebeurd?”, vroeg Rue zacht.
“Ik weet het niet”, fluisterde Vania. Ze trok het meisje tegen zich aan en keek hulpzoekend naar Kayla.
“Het hoeft niet één van ons te zijn”, zei die troostend. “Het kan iedereen geweest zijn.”
“Ik ben bang”, zuchtte Vania.
“Waarom ben je bang mama?”, vroeg Rue.
“Omdat ik niet weet wat dat geluid is”, probeerde Vania uit te leggen.
“Oh. Moet ik ook bang zijn?”
“Nee hoor, jij bent veilig.” Vania knuffelde het meisje. Kayla keek glimlachend toe.
“Mama, ik heb honger”, zei Rue.
“Ga dan nog maar een paar van die bessen plukken, dan kan je die eten”, zei Vania, die al gecontroleerd had of er geen giftige in de buurt waren.
“Oké”, Rue liep naar de struiken.
“Of je het nu wilt of niet, Vania, je bent echt een moeder voor haar”, zei Kayla zacht.
“Denk je? Ik ben zelf nog zo jong.”
“Als ik je zo met Rue bezig zie moet ik aan mijn eigen moeder denken.” Kayla greep naar haar armbandje. “En aan mijn vader.” Vania keek ook naar het bandje.
“Je hebt nooit verteld waarom je dat draagt in plaats van deze”, Vania wees op haar eigen armband. Kayla glimlachte triest.
“Ik heb niets tegen jullie armband, maar… Dit is van mijn vader geweest. Ik draag het altijd, ik kon het gewoon niet uitdoen en achterlaten in het Capitool”, zei ze zacht.
“Ik begrijp het”, knikte Vania. “Ik ben al blij dat je bij ons hoort.”
“Vania, wat ga je met die Naëlle doen? Waarom wil je haar helpen?”
“Ik kan iemand niet zomaar laten sterven, niet als ik kan helpen”, zuchtte Vania. “Ze heeft ons immers geen kwaad gedaan?”
“Maar ze hoort ook niet bij ons, en dit zijn de Hongerspelen. Je kan niet zomaar iedereen helpen.”
“Dit zijn de Hongerspelen, en jullie helpen ons”, zei Vania. “Dat klopt ook niet. Wie mij niets aandoet is mijn vijand niet, Kayla. En wie mijn vijand niet is, laat ik in geen geval zomaar sterven.”
“Goed dan, jij je zin. Maar pas op, wil je, je weet niet of ze toch nog iets zou doen als ze beter is.”
“Weet ik. Of als ze ziek is, dan kan ze anderen besmetten. Daarom zei ik dat je haar niet mocht aanraken, we moeten voorzichtig zijn.” Kayla knikte begrijpend.