De 100e Hongerspelen - 119

“Vania!”, riep Kayla geschrokken. Ze was een eindje verder dan Vania en Rue aan het plukken.
“Ja?”, Vania liep naar haar toe. Ze schrok minstens even hard als Kayla toen ze zag wat er lag. Of beter gezegd, wie.
“Mama, wat is er?”, vroeg Rue.
“Niets Rue, pluk maar verder”, zei Vania snel. Ze wilde niet dat Rue dit zag.
“Het is die Naëlle uit tien”, zei Kayla. “En ze ziet er niet best uit.” Vania wilde bij haar neerknielen, maar Kayla hield haar tegen. “Ze hoort niet bij ons, we maken haar beter af.”
“Ik vermoord niemand als het anders kan”, zei Vania verongelijkt, zo zacht mogelijk om Rue niets te laten merken.
“We moeten haar uit haar leiden verlossen”, hield Kayla vol. Naëlle opende haar ogen en keek Vania smekend aan. Vania knielde neer.
“Naëlle?”, vroeg ze zacht.
“Help”, smeekte het meisje.
“We zullen je helpen”, beloofde Vania. “Blijf liggen, ik kijk wat ik kan doen. Heb je veel pijn?”
“Ja.”
“Goed, ik haal iets tegen de pijn. Straks halen we je hier uit, ik beloof het.”
“Dan, dank je.” Vania knikte en stond op.
“Blijf bij haar, maar raak haar niet aan”, zei ze streng tegen Kayla.
“Goed”, zuchtte die.

“Verdomme, er komen er nog drie aan”, riep Tim door Romina’s geschreeuw heen. “Ze moeten dat gehoord hebben.” Op dat moment vloog er een pijl op Jillana af. Tim wist hem uit zijn baan te kloppen met zijn zwaard. Hij liet Xandrijn los en rende weg, samen met Parel. Jillana volgde hen, maar het laatste mes in haar hand vloog op Romina af. Het landde recht in haar hart. Haar lichaam zakte op de grond.
“Romina!”, riep Xandrijn, en hij rende naar het meisje toe. Maar het was te laat, ze was dood.