3.

‘Blijf in de auto zitten. De omgeving wordt nog gescand.’ Zei agent Mason toen de auto na anderhalf uur rijden stopte.
De jongens knikten loom en wreven in hun ogen. Ze hadden net even in de auto kunnen slapen, maar dat was dan ook het enige rustmoment dat ze tot nu toe hadden gehad.
Normaal kregen beschermde getuigen een nieuwe identiteit, maar daar de jongens wereldwijd bekend waren ging dit niet. Ze mochten niet meer naar buiten totdat Alexander Garkov gepakt was. Ze zouden in een vrijstaand, groot huis verblijven in een stad waar ze de naam niet van mochten weten. Er zou een agente zijn die hen zou beschermen.
Dat was het enige dat de jongens tot nu toe wisten. Ze wilden op dit moment ook niet meer weten, vermoeid en gechoqueerd als ze waren.
Het autoportier werd opengetrokken en de jongens tuurden met dikke ogen naar de forse agent die voor hen stond.
‘Kom.’ Zei hij ernstig.
De jongens werden een voor een uit de auto geholpen, en ze werden ieder begeleid terwijl ze naar het grote, maar vervallen uitziende huis liepen.
‘Het ziet er niet stevig uit.’ Zei Liam zachtjes.
‘Dat is allemaal façade. Van binnen is het net een fort.’ Zei een van de agenten naast hem.
‘Agent Adams, open de deur.’ Zei agent Mason in een portofoon.
Twee welgetelde secondes later werd de deur van het huis geopend en de agenten en getuigen liepen naar binnen.
De jongens keken nieuwsgierig om zich heen en zagen een jonge vrouw, nog geen vijfentwintig jaar oud, met een ernstige uitdrukking naar hen kijken.
‘Welkom. Ik ben Isabel Adams. Jullie kunnen gaan.’ Ze wuifde de overige agenten weg, en ze verlieten direct de woning.
‘Ik zal jullie huisgenoot zijn voor onbepaalde tijd. Zie het niet als een gevangenis. Ik geef jullie morgen een rondleiding, nu moeten jullie slapen.’ Zei ze bars.
De jongens knikten vermoeid en ze probeerden het meisje in zich op te nemen. Ze was lang en had een smal figuur. Haar bruine haren hadden verschillende tinten en vielen krullend over haar schouders. Haar blauwe ogen schitterden in het licht van de lampen, en ze nam de jongens even nieuwsgierig in zich op.
‘Agent Mason, ik verzoek u om te vertrekken. Met de deur wagenwijd open en verschillende SUV’s voor de deur zal dit vervallen gebouw opvallen. Ik breng over een week rapport uit.’
Haar strenge stem leek niet bij haar uiterlijk te passen, maar ze leek geen vreemd gedrag te vertonen. Agent Mason knikte haar toe, gaf de jongens een snelle hand en verliet de woning.
‘Als jullie me zouden willen volgen.’ Isabel liep met kordate passen weg en de jongens strompelden verbijsterd achter haar aan.
‘Hier slapen de jongen met de donkere krullen en de jongen met de oorbellen. In de kamer hier tegenover slapen de overige jongens. Als er iets is kunnen jullie me roepen of wakker maken, ik slaap in de kamer met de bruine deur. De badkamer is de enige overgebleven kamer in deze gang. Kleren en toiletspullen liggen in jullie kamers.’
Isabel keek zwijgend toe hoe de jongens naar hun bedden wankelden en een beetje verbaasd om zich heen keken.
‘Ik zie jullie morgenvroeg. Slaap zacht.’ Haar stem had niet zo fel geklonken als eerder, hoewel haar uitdrukking onveranderd was.
Ze liet de jongens alleen en verliet de gang met alleen het geluid van haar hakken die op de grond tikten.

Thanks aan iedereen die een reactie achter heeft gelaten of n kudo heeft gegeven^^ Motiveert me echt:) X