2.

‘Is dit een goede afbeelding van de man die jullie hebben gezien?’ Vroeg agent Mason aan de vijf angstige jongens. Hij hield een foto van een man bij een auto omhoog, en de jongens namen de afbeelding een tijd in zich op.
‘Dat is hem! Ik herken het litteken op zijn wang.’ Zei Louis na een lange tijd.
De agent knikte met een ernstige uitdrukking en zuchtte toen diep.
‘Dat is Alexander Garkov, een man die we al jaren proberen te pakken.’ Hij haalde zijn hand door zijn dunne, bruine krullen en hij schudde mismoedig zijn hoofd.
‘Hij is een beruchte crimineel. Prostitutie, drugs, moord, die man is niets te gek. We denken dat de man die hij in het hotel vermoord heeft, een zakenpartner was die hem niet beviel. Tot nu toe hebben we nog geen identiteit kunnen vaststellen.’
De jongens keken elkaar even nerveus aan en richtten hun aandacht weer op de agent.
‘Hij heeft echter overal zijn mensen zitten. Jullie zijn in gevaar.’ Zei hij.
‘Wat gaat er nu met ons gebeuren?’ Vroeg Liam.
‘Om jullie zoveel mogelijk te beschermen worden jullie in een veiligheidshuis geplaatst. Ik snap het dilemma van jullie beroemdheid, maar het is het enige wat we kunnen doen om jullie veiligheid te kunnen garanderen. Er mag geen contact worden opgenomen met familie, vrienden of fans. Geen brieven, telefoontjes of enige andere communicatie. Dit zal zo blijven tot Alexander Garkov gepakt is.’ Zei de agent.
De jongens schudden gechoqueerd hun hoofd en Harry haalde zijn hand door zijn donkere krullen.
‘Dat kan toch niet. Hoe kunnen we nu zomaar verdwijnen? En hoe zit dat met onze familie en vrienden? Het zal die Alexander enkele secondes kosten om uit te vinden wie wij zijn, en wie onze familie is.’ Zei hij geschrokken.
‘Daar wordt voor gezorgd, wees maar niet bang. Onze prioriteit is om jullie veilig te krijgen. We leggen het aan jullie ouders en manager uit, maar niemand komt te weten waar jullie zullen verblijven.
Er zal een agent fulltime bij jullie blijven om jullie te beschermen. Zij is de enige die het huis uit kan en mag komen, en de enige die contact mag opnemen. Over drie uur vertrekken we.’ Met die woorden liep agent Mason weg.
‘Wat een nachtmerrie.’ Mompelde Niall zwak.
‘Als we nu gewoon op onze kamer waren gebleven, was dit allemaal niet gebeurd.’ Zei Harry boos.
‘Maar het is wel gebeurd! Zonder ons zou die dode man misschien pas veel later gevonden zijn!’ Snauwde Liam terug.
‘Stop! Geen ruzie maken nu. Niet na.. Niet na alles wat er is gebeurd vanavond.’ Mompelde Niall.
De jongens zwegen beschaamd en verzonken ieder in hun eigen gedachten.
‘Ik wilde dat ik mijn moeder kon bellen, en dat ik haar kon zeggen hoeveel ik van haar houd.’ Zei Louis.
De rest knikte instemmend terwijl ze allemaal aan hun eigen familie dachten.
Het leek allemaal zo onrealistisch. Nog geen zes uur geleden hadden ze een vrolijk interview gehouden, en nu waren ze getuigen van een moord geweest; zaten ze al anderhalf uur op het politiebureau, en zouden ze voor lange tijd moeten onderduiken.
‘Hallo jongens, ik heb even wat telefoontjes gepleegd en we kunnen zo direct al vertrekken. Onze agente is nog wakker, en ze maakt op het moment de locatie klaar voor jullie intrek. Als jullie even jullie telefoons willen inleveren..’ Agent Mason stond met een ijzeren kist voor hen en de jongens stopten zuchtend hun telefoons in de kist.
‘Mooi, we kunnen gaan.’ Zei de man vervolgens.
Na een laatste, nerveuze blik op het kistje stonden de jongens op, en zwijgend volgden ze de agent.

Wauw! Jullie zijn echt ongelofelijk! 106 abo's binnen één dag! En mijn allereerste keer in de top!
Ik kan niet uitleggen hoe blij ik daarmee ben^^ Ik hoop dat jullie het verhaal leuk gaan vinden, en die kudoknop mag nog wel een paar keer geslagen worden hoor