062 Aine Flora

'Sadist' merkte ik sissend op, terwijl ik Tanin met woedende ogen aankeek, wat hij ook had gedaan, het was onvergefelijk. Ik wist dat Elvyne meester was in het verbergen van angst en emotie, het tegenovergestelde van mij. Ik en ELvyne leken echt niet op mekaar, zij was eigelijk heel rustig, en gaf geen emotie weer, en dacht te veel na. Ik daarin tegendeel, dacht nooit na, maar deed heet gewoon, was druk en spontaan, in mijn jongere jaren was al ADHD bij mij geconstateerd, en leut mijn emotie vel tekeer gaan. Fay kijk ons zwijgend aan, terwijl ik Tanin in zijn ogen keek met een vernietigende bil. Zijn irissen waren helder grijsblauw, viel me ineens op, maar ik dacht er niet te veel aan, dat had toch geen nut. Ik zag op de grotmuur, een klimop groeien, een plant. Ik dacht aan de keer dat ik me fel had verdedigd met mijn krachten, tegen mijn broer, volgensmij mijn broer. Ik wierp er een krachtige blik op en de klimop begon te bewegen, het maakte een vreemd sissend geluid, die de aandacht trok van de blikken van Fay en Tanin. 'Hou daar mee op Aine!' schreeuwde Tanin, hij liep naar me toe en schudde me door elkaar, kik voelde een woedegolf opkomen, en binnen een fractie van een seconde duwde ik hem weg, en wees met mijn hand naar hem, hij lag op de vloer, net zijn lichtelijk bloedende hoofd die tegen de wand van de graat was aangekomen 'Raak me niet aan' zei mijn stem. Op dat moment schoot de klimop plant naar hem toe, en drukte hem harder tegen de muur, ik maakte een draaibeweging, en hij zat gevangen in de plant, die zich om hem heen wikkelde. 'J-je ogen zijn g-groen' stotterde Fay bangig, en ze priemde met haar vinger mijn richting op, terwijl ze me met haar donkere bruine, grote, Bambi ogen, aankeek. Ik negeerde haar compleet en richtte me tot Tanin 'Je wint het toch niet, stribbel niet tegen' siste ik, terwijl de plant inmiddels zijn nek had bereikt. 'Je bent zoals Mundi' zei hij op hese, en hopende toon. 'Mundi viel onschuldigen aan, dat kan ik toch zeker niet van jou zeggen Tanin?' zei ik wat lacherig. 'Kom Fay' zei ik meer dwingend, dan vragend. We liepen weg, en we lieten Tanin achter, terwijl Fay nog achterom keek. 'Niet achterom kijken' zei ik bars. Fay werd rood van schaamte, en voelde zich waarschijnlijk erg betrapt. Ik hoorde een vaag gegorgel achter me, van Tanin. Maar die begeerde ik compleet, ik had besloten om hem nu maar even mijn aandacht niet meer te schenken, die verdiende hij niet.


Ik deed de deur open, in de kamer waar Elvyne lag, een waterval kamer, vreemd genoeg. 'Ga weg Tanin!' schreeuwde Elvyne, ik hoorde dat ze nu niet meer huilde, waarschijnlijk wilde ze alles even "op een rijtje zetten", of in mijn ogen gezegd "gevoelens onderdrukken" er zat volgensmij ook niet veel verschil in. 'Wij zijn het' zei ik rustig, ik wist gewoon dat Elvyne zich afvroeg wat wij nou weer kamen doen. 'Binnen' klonk er een paar seconden later, maar wel verwelkomend. Ik ging naast Elvyne zitten, haar ogen zagen er behuild uit, Fay bleef vreemd genoeg staan. Elvyne's schaapachtige glimlach, veranderde opslag in een zeer verbaasde blik. 'Je hebt groene ogen?' vroeg Elvyne vragend, terwijl ik mijn schouders op haalde. Toen keken we allebei nar Fay, die nu bijna in het huilen was. 'NIET HUILEN!' gilde ik en Elvyne, en we vlogen haar om de hals om haar te troosten, gelukkig kalmeerde Fay, en trokken mijn groengevendelichtogen, weg(ze gaven groen licht weer, ze waren niet alleen groen, want dat zijn ze normaal ook). Op dat moment gaat de deur open, met krakend geluid wat ons uit de trans haalt. Voor mij staat mijn broer met Tanin in zijn armen. 'Tanin!' gilt Elvyne, en ik zie dat ze nog net haar tranen kan bedwingen. Mijn brief kijkt met een blik naar mij, de me nerveus maakt. Ik bedoelde het toch goed? Langzaam neemt het schuldgevoel toe, en besef ik wat ik heb gedaan...