*22*

‘dus leeft ze nog?’ de stem maakt me wakker. Ik kruip gelijk in een van de pijn. Waarom had ik ook al weer mezelf als boxbal aan geboden. Voorzichtig ontspan ik me. ‘meneer, mag ik vragen waarom we haar niet eerder hadden mogen helpen?’ dat is overduidelijk Steve. Er wordt een kop neer gezet. ‘het is simpel Rogers. Ze moet weten dat zij niet de baas is. Misschien denkt ze dat ze speciaal is, en misschien is ze dat ook, maar zo gaan we haar zeker niet behandelen’ ik bal mijn vuisten en sta op. Even zie ik mijn gezicht in de spiegel. Mijn oog is blauw maar gelukkig niet dik. Het wondje naast mijn wenkbrauw is al mooi aan het genezen en bij mijn lip zie je niet eens dat er iets had gezeten. Met een beetje moeite loop ik naar de woonkamer. Even blijf ik voor de deur staan. ‘dus u bedoelt te zeggen, dat u haar een lesje wilde leren?’ waarschijnlijk had Nick geknikt want Steve gaat door. ‘maar ze had dood kunnen gaan’ een zucht. ‘Steve…’ ik duw de deur open. Mijn adem gaat gejaagd en ik kijk woedend naar Nick. ‘ga nu onmiddellijk uit mijn huis!’ Nick richt zich op en kijkt me minachtend aan. ‘ga uit mijn huis, verlaat mijn leven! Ik wil dat je dit ding van me afhaalt en nooit meer aan me denkt, of om hulp vraagt!’ een scherpe steek schiet door mijn hoofd. Gelijk wordt ik door Steve vast gepakt. Nick buigt zich een stuk naar voor. ‘als je nog een keer zo tegen me praat…’ ik kijk woedend op. ‘ga. Nu. Weg.’ kan ik nog net uitbrengen. Ik voel de hitte om me heen komen en kijk fel naar Nick. Hij bijt hard op zijn kaken en kijkt naar Steve. ‘doe wat ze zegt, haal alles weg. We verdwijnen uit haar leven’ Nick loopt langs me en ik zak door mijn knieën. Steve legt zijn hand even op mijn rug. ‘Molly, je moet niet…’ ik kijk hem woedend aan. ‘laat me met rust, haal dit van me arm af en doe wat je moet doen, ik wil jou ook niet meer zien!’